ေမတၱာဆန္ေရ ( စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ဓေလ့ဆိုး)
Posted on 10/18/2011 by
pothi
ေမတၱာဆန္ေရ ( စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ဓေလ့ဆိုး)
ယေန႔သည္ အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စာထိုင္ဖတ္ကာ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ ႀကိဳေတြးထားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မနက္စာ စားၿပီးထဲက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ၿပီး ဝရန္တာသို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ အတူ ထြက္လာသည္။ မနက္ခင္း ၉ နာရီ ေက်ာ္ရိွေသးသလို ဒုတိယထပ္တြင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းရဲ႕ ဝရန္တာဆီသို႔ အပူဒဏ္ မေရာက္လာနိင္ ေသးတာေၾကာင့္ ေအးေအးလူလူ စာထိုင္ဖတ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနလည္း ျဖစ္၏။
ပက္လက္ကုလားထိုင္ကို ေနရာခ်ကာ ေဘးနားရိွ ခံုပုေလးေပၚတြင္ ေကာ္ဖီခြက္ကို တင္ထားလိုက္ျခင္းျဖင့္ စာထိုင္ဖတ္ရန္ ျပင္ဆင္ၿပီး ျဖစ္သြာေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ခႏၶာကိုယ္ကို သက္ေသာင့္သက္သာ အေနအထားျဖင့္ စာထိုင္ဖတ္ေန လိုက္ေတာ့သည္။ ခန္႔မွန္းေျခ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔အေရာက္တြင္ အိမ္ေရွ႕လမ္းမ ဆီမွ ကားတစ္စင္း ရပ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနေသာ လမ္းသြယ္ေလးသည္ ကားအသြားအလာ နည္းပါးတတ္ေပမယ့္ တနဂၤေႏြလို အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ကားစီးေရ အနည္းငယ္ ျဖတ္သန္းေလ့ ရိွသည္။
ဝရန္တာ ေဘးနားကပ္ကာ ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေခါင္းေစာင္းကာ ၾကည့္လိုက္ရံုျဖင့္ လမ္းမမွ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ျမင္နိင္ေလသည္။ ကားရပ္သံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ကားတံခါး ဖြင့္သံ ပိတ္သံမ်ားကိုပါၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
“ အေဖ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ ”
“ ေအး ေကာင္းတယ္ မင္းတို႔ေရာ ”
“ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေကာင္းတယ္ ”
“ မင္းတို႔မလာတာေတာင္ ၾကာျပီ ”
“ခုတေလာ အလုပ္ေတြ မ်ားေနတယ္ေလ”
သူတို႔ရဲ႕ စကားသံမ်ား ဝရန္တာ အထိ ပ်ံ႕လြင့္လာသျဖင့္ ေအာက္ထပ္ လမ္းမသို႔ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ သုတ္ထားပံုရေသာ အနက္ေရာင္ ဇိမ္ခံကား တစ္စီးရဲ႕ ေဘးနားတြင္ေတာ့ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ သူ႔ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္ဟန္တူေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ကိုပါ အလွေမြး ေခြးေလး ပိုက္လ်က္သား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔ရဲ႕အေရွ႕တြင္ေတာ့ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီ ဝတ္ထားေသာ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ခန္႔ရိွ အဖိုးႀကီး တစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားရသည္။
ထိုအဖိုးၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ သိတာၾကာၿပီ။ လက္တြန္းလွည္း တစ္စီးျဖင့္ အနီးအနားရိွ လမ္းတကာကို ဝင္ကာ ေရဘူးခြံ အခ်ဳိရည္ ဘူးခြံမ်ား လိုက္ေကာက္သလို စကၠဴပံုးခြံမ်ား လိုက္ေကာက္ေသာ အဖိုးႀကီး ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ေတြ ေသာက္ၿပီးသား ကိုကာကိုလာ ဘူးခြံမ်ား ဘီယာဘူးခြံမ်ား အရက္ပုလင္းခြံ မ်ားကို စုထားၿပီး ေပးေလ့ရိွသျဖင့္ လမ္းေတြ႔တိုင္း လက္ျပႏႈတ္ဆက္တတ္ေသာ အဖိုးႀကီးျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူ တခါတေလ သူ႔ဇနီး အဖြားႀကီးပါ လိုက္ေကာက္ေလ့ရိွသည္။ ဒီနိင္ငံတြင္ေတာ့ ဆင္းရဲေသာ သက္ႀကီးရြယ္အို ေတြရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး အလုပ္မွာ ထိုကဲ့သို႔ ဘူးခြံမ်ားကို ေကာက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။
သူတို႔တြင္ သားေထာက္သမီးခံ မရိွဘူးဟု ကြ်န္ေတာ္ ထင္ထားခဲ့သည္။ သူ႔အေရွ႕တြင္ ရပ္ေနၾကေသာ သားႏွင့္ ေခြ်းမ ျဖစ္သူရဲ႕ ပံုစံကေတာ့ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနထိုင္နိင္ပံုမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အဖိုးႀကီးရဲ႕ လက္ထဲတြင္ေတာ့ စကၠဴပံုးခြံ တစ္ခုကို ကိုင္လ်က္သား ျမင္ရ၏။ စီရလြယ္ေအာင္ ေသေသသပ္သပ္ ေခါက္ေနဟန္တူသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အိမ္ အတြင္းဘက္မွ အဖြားႀကီး ျဖစ္သူ ထြက္လာ၏။ ပင္မအိမ္ရဲ႕ ေဘးဘက္မွ ကားဂိုေထာင္ေဟာင္းကို အိမ္အျဖစ္ လုပ္ကာ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အတြင္းဘက္တြင္ေတာ့ ဘူးခြံမ်ားကို အိတ္ေတြႏွင့္ ထည့္ထားသည္ကို ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ ဆက္ၾကည့္ေနမိလိုက္၏။
“ ေနေကာင္းလား သားတို႔ ”
“ အေမေနေကာင္းလား ”
“ ေကာင္းပါတယ္ ကေလးေတြေရာ မပါဘူးလား ”
“ အိမ္မွာ အင္တာနက္ဂိမ္းေဆာ့ေနၾကတယ္ေလ မလိုက္လာၾကဘူး ”
“ေအာ္ ..ေအး..ေအး..”
“ အိမ္ထဲ ဝင္အံုးမလား ”
“ မဝင္ေတာ့ဘူးအေမ သြားစရာ ရိွတယ္ အေမတို႔ကို ေပးစရာ ရိွလို႔ ဝင္လာတာ ”
“ ဘာမ်ားလဲ ”
အေမျဖစ္သူရဲ႕ ေမးခြန္းကို မေျဖေတာ့ဘဲ ကားေနာက္ဖံုး ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားရင္း ေနာက္ဖံုးဖြင့္လိုက္သည္။
“ အေဖ ဒီမွာ ပစၥည္းေတြ လာယူ”
သားျဖစ္သူ ေခၚသံေၾကာင့္ အဖိုးႀကီးေရာ အဖြားႀကီးပါ ကားေနာက္ဖံုးဆီ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ေခြ်းမ ျဖစ္သူ ကေတာ့ ေခြးကေလး ႀကိဳးတန္းလန္းဆြဲကာ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ေနေလ၏။
“ အေဖတို႔ အတြက္ ရံုးကေန သယ္လာေပးတာ”
ကားေနာက္ဖံုးထဲတြင္ေတာ့ စကၠဴပံုးခြံမ်ားကို ထပ္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ထားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
“ သယ္ရလြယ္ေအာင္ ရံုးကေကာင္ေလးကို ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ခိုင္းထားတာေလ ”
အဖိုးႀကီးလည္း လက္ႏွစ္ဖက္အသံုးျပဳကာ မ ယူ လိုက္သည္။
“ အေမ ဒါကေတာ့ ဘူးခြံေတြ... အိမ္ကယူလာေပးတာ”
ဟုဆိုကာ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ အႀကီးစားျဖင့္ ထည့္ထားေသာ အိတ္တစ္လံုးကို ေပးလိုက္သည္။ အိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အခ်ဳိရည္ ဘူးခြံမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေဆးဘူး တစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။
“ ေက်းဇူးပါ သားေရ ”
“ အားမနာနဲ႔ အေမ ... ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားလိုက္အံုးမယ္ ”
ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲမွ ကားေသာ့ကို ဆြဲထုတ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ ေယာက်ာ္းေရ ဒီမွာ ေဘာ္ဘီ အီးပါေနလို႔ ကားေနာက္ခန္းထဲက စကၠဴယူခဲ့ပါအံုး ”
မိန္းမျဖစ္သူရဲ႕ ေခၚသံေၾကာင့္ ထိုအမ်ဳိးသားလည္း တခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ ကားထဲမွ တစ္ရွဴးတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကတ္ထူ စကၠဴ အျပားေလးကို ယူလိုက္သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဒီနိင္ငံတြင္ အိမ္ေမြးေခြးမ်ား ေမြးျခင္း ေခတ္စားသလို မနက္ခင္းႏွင့္ ညေနခင္းတိုင္ ေခြးေက်ာင္းထြက္ေလ့ရိွၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ အိမ္းေမြးေခြး တစ္ေကာင္ရဲ႕ တန္ဖိုးသည္ မနည္းေပ။ လမ္းတြင္ မစင္စြန္႔ခဲ့လ်င္ေတာ့ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူမွ စကၠဴမ်ားျဖင့္ က်ဳးံေပးရသလို ေခြးကိုလည္း တစ္ရွဴးမ်ားျဖင့္ သုတ္သင္ကာ သန္႔ရွင္းေပးၾကရသည္။
ထိုအမ်ဳိးသားလည္း ေခြးအနားကို ေလွ်ာက္သြားရင္း ေခြးေခါင္းကို တခ်က္ဖြဖြပုတ္ကာ
“ ေဘာ္ဘီ မင္း.. မနက္ကလည္း တစ္ေခါက္ပါၿပီးၿပီ ”
ဟုေျပာၿပီး ကတ္ထူစကၠဴ ႏွစ္ခုျဖင့္ ေခြးခီ်းမ်ားကို က်ဳံးၿပီး ေဘးက ေရေျမာင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္သည္။
“ကဲ သြားၾကစို႕ ” ဇနီးျဖစ္သူထံ လွမ္းေျပာရင္း
“အေဖနဲ႔ အေမ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားၿပီေနာ္ ”
“ ေအး ေအး သြားၾက ”
“ ေျဖးေျဖး သြားၾကေနာ္ ”
တျဖည္းျဖည္း ထြက္သြားေသာ ဇိမ္ခံကားနက္ႀကီးကို အဖိုးႀကီးေရာ အဖြားႀကီးပါ မ်က္စိ တစ္ဆံုး ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို႔လက္ထဲတြင္ေတာ့ သားျဖစ္သူ တကူးတက လာေပးထားေသာ စကၠဴဘူးခြံမ်ား ႏွင့္ အခ်ဳိရည္ ဘူးခြံမ်ားကို ကိုင္လ်က္သား ရိွေနေသး၏။ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်လိုက္လ်င္ တနပ္စာေတာ့ ရနိင္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မွန္းျဖင့္ တြက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို အစအဆံုး ၾကည့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ အေတြးေတြ မ်ားသြားရသည္။ ရံုးဌာန တစ္ခုတြင္ လုပ္ခြင့္ ရနိင္သည္အထိ ပညာသင္ေပးခဲ့ေသာ သူ႔သားသည္ ထိုရံုးမွ စြန္႔ပစ္ေသာ စကၠဴဘူးခြံမ်ားကို ယူလာၿပီး သူတို႔ကို ၾကည့္ရႈေထာက္ပံ့မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးမိခဲ့မည္ မထင္ေပ။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရိွပံုရေသာ ထိုအမ်ဳိးသားရဲ႕ မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ပံုကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္အာရံုတို႔ ညစ္ႏြမ္းသြားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္ကာ ထရပ္လိုက္မိသည္။ ဆက္ဖတ္ဖို႔ရန္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မပါေတာ့ေပ။
ျမစ္က်ိဳးအင္း
--
ဓမၼစကား ေန႔တိုင္းၾကားက စိတ္ထားေဖြးလက္ သိဉာဏ္တက္၏။
ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရတုိ႕
ကုိယ္ကဤပုံျဖစ္လုိတုန္လည္း
တစ္ဖုံဆင္ကြဲသူတနဲျဖင့္
ေဖာက္လြဲတက္စြာ ဓမၼတာကုိ
ပညာစကၡဳေမွ်ာ္ေထာက္ရုဳ႕၍
ယခုကပင္လွ်င္ မအုိခင္က
ယခုကပင္လွ်င္ မနာခင္က
ယခုကပင္လွ်င္ မေသခင္က
ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားေလာ (ေက်းဇူးရွင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္)