ေဆာင္းခိုငွက္

Posted on 13.11.2009 by shwezinu1961

မာနႏွင့္ေဒါသ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ အၾကင္နာမဲ့တဲ့ႏွဳတ္ခမ္းမ်ား၊ ညစ္ညမ္းတဲ႔ စကားသံမ်ားသာ ထြက္က် ေလ့ ရွိတဲ့ ရက္စက္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကေရာ၊ အားလံုးထဲမွာ က်မ ရွာေဖြေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္း တစ္စံု ကေတာ့ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတာင္ ေတြ႕မလာပါဘူး၊ က်မ မုန္းတီးတဲ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကသာ က်မ ခႏၶာကိုယ္ အႏွံအျပားမွာ....၊ ေၾကာက္ရြံျခင္း၊ နာၾကင္ျခင္းေတြနဲ႕ က်မ ေသဆံုးသြားခဲ့ျပီလား...၊

မသတီစရာေကာင္းလွတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ၿပိဳက်လာခ်ိန္မွာေတာ့ မြန္းက်ပ္ျခင္း၊ နာၾကင္ျခင္းနဲ႕ ရြံရွာျခင္းေတြ ေပါင္းစပ္ျပီး ၿပိဳ႕တက္လာတဲ့ အန္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကို ထိမ္းလို႕ မရေတာ့ဘူး၊ က်မ အားရပါးရ အန္ပစ္လိုက္တယ္၊ ရြံရွာျခင္းမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံျခင္းမ်ား၊

အားလံုး..........အားလံုး ပါသြားၾကစမ္းပါ၊ အန္ဖတ္ေတြထဲမွာ က်မ ဝိုးတဝါးေတြ႕လိုက္တာက ခ်စ္တတ္တဲ့ႏွလံုးသားတစံုနဲ႕ ကလီစာမ်ား၊ ဒါေတြမရွိမွ က်မ အသက္ရွင္ႏိုင္တာ သူတို႕သိၾကရဲ႕လား၊ တကယ္ေတာ့ ႏွလံုးသားမပါဘဲ အသက္ရွင္ေနတာ က်မ တစ္ေယာက္ထဲမွမဟုတ္တာ၊

တစ္ခ်ိန္တုန္းက က်မ ရဲ႕...ေမာင္..၊ က်မ အတြက္ေတာ့ အခုလည္း က်မ ရဲ႕...ေမာင္.... ပါဘဲ၊ ............ေမာင္.......ေရာ ႏွလံုးသားမပါဘဲ အသက္ရွင္ေနသလား၊ က်မ ဘာမွမသိ၊ က်မ သိရမွာကေတာ့ အန္ဖတ္ေတြ ၾကားထဲက က်မ ျပန္လည္ရွင္သန္ႏိုးထလာဖို႕ တစ္ခုတည္း ပါဘဲ၊ အနည္းဆံုး က်မ ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းဟာ က်မရဲ႕ မိသားစုအတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးတခု ရွိမွာပါ၊ က်မ အတြက္ေတာ့...၊

အန္ဖတ္ေတြၾကားထဲက ျပန္လည္ရွင္သန္ဖို႕ က်မ အလိုခ်င္ဆံုး သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ့ ေအးစက္သင္းပ်ံ႕တဲ့ ေရစက္ေရေပါက္ေတြ ဘယ္မွာလည္း၊ က်မ တကိုယ္လံုး စင္ၾကယ္သြားေအာင္ ေဆးေၾကာျပစ္လိုက္စမ္းပါ၊ မင္းတို႕ အနည္းဆံုး ဒို႕အေရျပား ေတြကိုေတာ့ သန္႕စင္ေစမွာပါေနာ္၊ ဒို႕စိတ္ေတြသန္႕စင္ေစဖို႕ေရာ ဘာေတြနဲ႕ ေဆးေၾကာရမွာလည္း၊ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး သန္႕စင္သြားဖို႕ကသာ အေရးၾကီးဆံုးပါ၊ 

က်မ မွာ ႏွလံုးသား မရွိတာေတာင္မသိတဲ့ လူေတြ က်မ စိတ္ေတြမသန္႕စင္တာ သူတို႕ဘယ္လို သိႏိုင္မွာလည္း လူကြယ္ရာမွာ အန္ဖတ္ေတြနဲ႕ လူးလိမ့္ေနတဲ့ က်မ၊ အန္ဖတ္ေတြၾကားထဲက ႐ုန္းထြက္ဖို႕ ႏွလံုးေသြးေတြနဲ႕အျမဲတမ္း ေဆးေၾကာေနရတဲ့ ႏွလံုးသား မရွိဘဲအသက္ရွင္ေနတဲ့ က်မ၊ သူတို႕အားလံုး အတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အေရးမၾကီးတဲ့ ကိစၥေတြေပါ့၊ အထူးသျဖင့္ က်မ ေယာက်ာ္းဆိုတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္း အေရျခံဳေျမေခြးၾကီး အတြက္ေတာ့ က်မ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး သန္႕စင္ေနရမယ္၊ ေမြးပ်ံ႕ေနရမယ္၊ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာအေရးၾကီးဆံုးေပါ့၊

က်မ အတြက္ေတာ့ ရွင္ဟာအညစ္ပတ္ဆံုး၊ ရွင့္ရဲ႕အျပာေရာင္လႊမ္းတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက ရြံစရာ အေကာင္းဆံုး၊ မုန္းလိုက္တာ၊ က်မ အရမ္းမုန္းတယ္၊ ၿပိဳ႕တက္လာတဲ့ အမုန္းတရားေတြနဲ႕ မသတီ စရာေကာင္းတဲ့ စက္ဆုတ္စရာအားလံုးကို အန္ပစ္လိုက္စမ္းပါ၊ အဲ့ဒီ ႏႈတ္ခမ္းေတြၾကားထဲကို အန္ပစ္လိုက္စမ္းပါ၊ အားလံုးပါသြားေအာင္ အန္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။

အျဖဴေရာင္နဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ေတြေရာယွက္ေနတဲ့ ေအးျမသန္႕စင္တဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းေလးေရ၊ မင္းဘယ္မွာ လည္းကြယ္၊ မင္းကို ငါ ခ်စ္တယ္၊ အားလံုးနဲ႕ ေဝးကြာေစတဲ့၊ ငါ့အန္ဖတ္ေတြကိုေဆးေၾကာ ေပးတဲ့ မင္းကို ငါ ခ်စ္တာေနာ္၊ မင္းရဲ႕ ေငြေၾကးနဲ႔တိုင္းတာတဲ႔ တန္ဖိုးေတြ ငါတကယ္မသိဘူး၊

အန္ဖတ္ေတြၾကားထဲမွာ ေျမာေနတဲ့ ငါ့ကို မင္းေဆးေၾကာေပးေနၾကပဲမဟုတ္လား၊ မင္းတစ္ေယာက္ ေတာ့ ငါဘာကိုခ်စ္တာလည္း ဆိုတာ နားလည္ႏိုင္လည္ႏိုင္မွာပါေနာ္၊ လူေတြသတ္မွတ္ၾကတဲ့ မင္းရဲ႕ တန္ဖိုးကို ငါခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ မင္းတေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေထာက္ခံလိုက္စမ္းပါ၊ ဒို႕ရဲ႕အသဲႏွလံုး စမ္းေခ်ာင္းကေလးထဲမွာလည္း မင္းနဲ႕ဘဝတူ ေအးျမသန္႕စင္တဲ့ေရေတြ စီးေျမာ ေနတာေရာ မင္းသိရဲ႕လား၊ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ေရာစပ္ ေပါင္းဖက္ ေနတဲ့ ဒို႕ရင္ထဲက စမ္းေခ်ာင္းကေလးေရ မင္းေရာ ဘယ္မွာလည္းကြယ္၊

မင္းရဲ႕ အရိပ္မွာခိုေနၾကတဲ့ ပန္းရိုင္းေလးေတြေရာ...၊ မင္းအရိပ္ခိုေနရတဲ့ ဒို႕တေတြရဲ႕ ေဆာ့ကစား ဘက္ အပင္ၾကီးေတြေရာ ...၊ ဒို႕ေတြကို သတိမွရေသးရဲ႕လားလို႕၊ ဒို႕ေတြ မင္းရင္ခြင္မွာ မခိုလံႈရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့ျပီလဲ၊ ေဆာင္းခိုငွက္ကေလးေတြေတာ့ သိတတ္ေကာင္းပါရဲ႕၊

သူတို႕ လာတဲ႕အခ်ိန္ သူတို႕ ျပန္တဲ႕အခ်ိန္ေတြဟာ ျပကၡဒိန္ မလိုေအာင္ တိက်ျပီးသား မဟုတ္လား၊ ငွက္ကေလးေတြေရ မင္းတို႔ရဲ႕ ဇာတိေျမက ရက္စက္ၾကမ္းတမ္း လြန္းတဲ့ရာသီဥတုဒဏ္ကို မင္းတို႕ မခံႏိုင္လြန္းလို႕ ေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ ေထြးပိုက္ျခင္းကို ေႏြးေထြးစြာခံယူ ရေပမဲ႕.....၊

ေငြခိုခဲ့တဲ့ က်ီးမိုက္တစ္ေကာင္ ကေတာ့.......၊ ငွက္ကေလးေတြေရ မင္းတို႕ရဲ႕ ျပန္ရက္ ကသတ္မွတ္ ၿပီးသားေနာ္၊ ေခ်ာင္းကေလးသိခ်င္ရင္ေတာ့ ေမးလို႕ရမွာပါ၊ ဒို႕အတြက္ေတာ့ ျပန္ရက္ မရွိတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ တခုထဲမွာ၊ နာရီေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူး၊

ျပကၡဒိန္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပီ၊ အခ်ိန္မသိ၊ ႏွလံုးသားမရွိဘဲ ဒို႕ေတြအသက္ရွင္ေနတာေရာ ေခ်ာင္းကေလး သိရဲ႕လား၊ ဒို႕ကလြဲရင္ မင္းအပါးမွာ ခိုနားခြင့္ရၾကတဲ႕ သူေတြအားလံုးအတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုထိေတာ့ ဒို႕ေတြရွင္သန္ ေနအံုးမွာပါ၊ ဒို႕အတြက္ သူတို႕အားလံုးစိတ္ မညစ္ၾကပါေစနဲ႕၊ သူတို႕ကိုသာ ဒို႕ေတြကိုယ္စား ေပ်ာ္ရႊင္ခြင္႕ေပးလိုက္ပါေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးေရ။

ဒို႕ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ေခ်ာင္းကေလးလည္း သိတယ္၊ သစ္ပင္ၾကီးနဲ႕ ပန္းကေလးေတြလည္း သိတယ္၊ ငွက္ကေလးေတြလည္း မေမ႔တတ္ရင္ မွတ္မိမွာပါ၊ ေႏြနံနက္ခင္းေတြမွာ ဒို႕ေမာင္ႏွမေတြ နဲ႕ ..ေမာင္... ေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ လြတ္လပ္ျခင္း ေတြကို ေထြးေပြ႔ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကတာ ဟာ အိမ္မက္ေတြမဟုတ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊

စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ေဘးမွာ ေမာင္တို႕တေတြ ဖမ္းမိလာတဲ႔ ငါးေတြနဲ႕ မီးပံုပြဲလုပ္ခဲ႕ၾကျပီး ေတာပန္းကေလး ေတြရဲ႕ရင္ခြင္ၾကားမွာ မူးရစ္ရီေဝရင္း အရိုင္းဆန္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ဂစ္တာသံေတြနဲ႕အတူ ဒို႕ေတြစားခဲ့ရတဲ႕ခ်ိဳျမိန္ျခင္း အရသာေတြကိုေရာ ဘယ္လိုေမ့ႏိုင္မွာလည္း၊ ဒို႕ေတြ စားခဲ႕တာေတြဟာ တကယ့္ကိုဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ လြပ္လပ္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြပါ ဆိုတာေတာ့ မင္းတို႕အားလံုး ယံုၾကည္လိုက္စမ္းပါ။

ၾကမ္းတမ္းရိုင္းစိုင္းတဲ႕ မုန္းတိုင္းတခုရဲ႕ ေျခဆင္းဟာ သိပ္ကိုႏူးညံသိမ္ေမြ႕တဲ႕ ေလေျပညွင္းေလး ပါဆိုတာ တခါတခါေတာ့ က်မတို႕ေမ့သြားတတ္ၾကတယ္ေနာ္၊ က်မဘဝရဲ႕ မုန္းတိုင္းေခၚသံ ၁၀တန္းေအာင္စာရင္း ေတးသံသာ ကေလးကလည္း ခ်ိဳသာေအးျမလြန္းေတာ့ က်မရဲ႕ေဝဖန္ ပိုင္းျခားတတ္တဲ႕ အသိဥာဏ္ ေတြလည္း က်မနဲ႕ အေဝးဆံုးမွာ...၊ လူသားအားလံုးအတြက္ ရယူ ပိုင္ဆိုင္ဘို႕ အခြင့္အေရးေတြကို သဘာဝတရားၾကီးက ကန္႕သတ္ ေပးထားျပီးသားလို႔ေျပာခဲ႔ရင္ ဘယ္သူေတြမ်ား ျငင္းခ်က္ထုတ္ၾက အံုးမွာလဲ၊

ကိုယ္ရသင္႕တာထက္ပိုျပီး ရခ်င္ရင္ေတာ႕ ေလာကၾကီးရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို ခံရလိမ့္မယ္၊ ရယူသင့္တာနဲ႕ ရယူခ်င္တာ သိပ္ကိုကြာျခားလြန္းတဲ႕ က်မကေတာ႕ ရယူခ်င္တာတခုထဲကိုၾကည္႕ျပီး ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ႕ ေခတ္သစ္က်ီးမိုက္ တေကာင္အျဖစ္ အေယာင္ေဆာင္ျမိဳ႕ျပမွာစီးေျမာ လိုက္ပါရင္း ျမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈ႕ေတြနဲ႕ အကြ်မ္းတဝင္ျဖစ္ေနေလရဲ႕။

ရိုးသားျဖဴစင္ၾကတဲ႕ အျပစ္မရွိတဲ႕မိသားစုဝင္ ၅ေယာက္ရဲ႕ အေသြးအသား ေတြကိုစုတ္ယူရ ေလာက္ေအာင္ ဒီအင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ဟာ အဖိုးထိုက္တန္ပါရဲ႕လားဆိုတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစဥ္းစား ခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္ က်ီးမိုက္တေကာင္ တကယ္ရွိခဲ႕ဘူးတယ္ဆိုတာ မႏၱေလး နည္းပညာ တကၠသိုလ္၊ မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္ရဲ႕ ၁၀ေပ ၁၂ေပ က်ယ္တဲ႕ ၂ေယာက္ခန္းေလး ကလည္း ေထာက္ခံ လိမ့္မယ္၊ အခန္းဝရံတာေလး ကေန အတားအဆီး မရွိ ျမင္ေနရတဲ့ အျပာေရာင္လိမ္းက်ံ ထားတဲ့ရွမ္းရိုးမ ေတာင္တန္းၾကီးကလည္း သက္ေသလိုက္လိမ့္မယ္၊

ဟန္ေဆာင္မႈ႕ေတြနဲ႕ ပိတ္ဆို႕ေနတဲ႕ ျမိဳ႕ျပလူမႈ႕ ဆက္ဆံေရး ေအာက္မွာ ဒို႕ေတြ ပိတ္ေလွာင္ မြန္းက်ပ္ ေနတုန္းက ေတာင္တန္းျပာၾကီးက ဒို႕အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေဖာ္မြန္ဘဲေလ၊ သူ အားလံုး သိပါတယ္။

အေျခခံမတူတဲ့ လူတန္းစားေတြၾကားထဲမွာ ဟန္ေဆာင္မႈ႕ေတြနဲ႔မိတ္ေဆြဖြဲ႕ရင္း ျမိဳ႕ျပပညာသင္စနစ္ရဲ႕ အေဆာင္စရိတ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊ က်ဴရွင္စရိတ္၊ မဆံုးႏိုင္တဲ႕ စရိတ္ေတြၾကားမွာ မိသားစုကို စေတးခဲ့တဲ့ ဒို႕အတြက္ ေပးဆပ္ရျခင္းက အနံ႕ဆိုးတဲ႔ အျပာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းတစံု၊ ေငြကလြဲရင္ ဘာမွမသိတဲ႕ ဦးေႏွာက္တလံုး၊ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ႕ ႏွစ္လံုးသားတစ္စံု၊ ဘာေတြဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒို႕ေတြနဲ႔ ထိုက္တန္ပါတယ္၊ အမွန္တရားနဲ႔ ၅ႏွစ္ေလာက္ကင္းကြာခဲ့တဲ့ ဒို႔အတြက္ အမွားေတြနဲ႔ တသက္လံုး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရရင္ လည္း ေမာင္ေရ အဲ့ဒါ တရားတယ္ေနာ္။

အၾကင္နာၾကီးမားတဲ့မိသားစု၊ အခ်စ္ေတြအျပည့္အဝေပးေနတဲ႕ ]ေမာင္}၊ ေနာက္ျပီး သိပ္ကိုတန္ဘိုးရွိ တယ္လို႕ က်မ ထင္ထားခဲ့တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕၊ က်မ မွာရွိတာ ဒါအကုန္ဘဲ၊ ဘယ္မွာလည္း အားလံုးအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ေငြ၊ က်မေမာင္ေလး ၂ ေယာက္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ေရာ၊ ေနာက္က်မွ ရခဲ့တဲ့ေနာင္တ ေတြနဲ႕ ျမိဳ႕ျပပညာေရးစနစ္အေၾကာင္း က်မရွင္းျပခဲ့ရင္ေတာ့ က်မကိုခ်စ္တဲ႔၊ ေလးစားတဲ့၊ ဥာဏ္ပညာ မေသးတဲ့ ေမာင္ေလးေတြ နားလည္ၾကမွာပါ။

ဒါေပ႕မဲ႕ ဒါဟာ တရားမွ်တမႈ႕ေရာ ရွိပါသလား၊ ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပီးဆံုးစြာ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းတခုကို ေမာင္ေလးေတြကို ေပးမေလွ်ာက္ေစတာ ဟာေငြတခုထဲအတြက္တင္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေရာ ေမာင္ေလးေတြ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ၾက ပါ့မလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေငြရွိရင္ေတာ့အားလံုး ေျပလည္သြားမွာပါ၊ အဲ့ဒီ ေငြကို က်မဘယ္လို ရွာရမွာလဲ၊ ပညာနဲ႕ေငြနဲ႕ လဲရင္ ေပးရမဲ့ ကိုယ့္က်င့္တရား၊ ဂုဏ္သိကၡာ ေတြကို က်မေပးရဲသလား၊ က်မ မေပးရဲခဲ့ဘူးေနာ္။

ေမာင္ ေရာ ဆင္းရဲသား လူနာေတြဆီက ေၾကမြတြန္႕လိတ္ေနတဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို ေအးစက္တဲ့ႏွလံုး သားေတြနဲ႕ယူရက္သလား၊ ကိုယ့္နဲ႕ပတ္သက္သူေတြ အတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ရွာေဖြျပီး ကုသေပး ေနၾကတဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဆီက ရလာတဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လိပ္ျပာသန္႕စြာနဲ႔ ကားဝယ္စီးႏိုင္ရဲသလား၊

တိုက္ေဆာက္ႏိုင္ သလား၊ က်မ မထင္ပါဘူး၊ ႏွလံုးသားလွတဲ့ ေမာင္ ပညာနဲ႕ေငြနဲ႕ မလဲပါဘူး က်မနဲ႕လည္း ေမာင္ မလဲဘူးမဟုတ္လား၊ ဆရာဝန္ တေယာက္ျဖစ္ဘို႕ ေပးဆပ္ရတဲ့ တန္ဘိုးေတြကို ဆရာဝန္တေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့ ေမာင္ သိမွာပါ၊ ဒါေပ႔မဲ့ ေမာင္ေရ က်မတို႕ ႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲတဲ႕ လူေတြသိပ္မ်ားေနေသးတယ္၊ ထိုက္တန္တဲ႔ရင္းႏွီးမႈ႕အတြက္ ထိုက္တန္တဲ႕ ရယူမႈ႕ကို ေမာင္မရႏိုင္ေသးဘူး၊ ဒါေတြ ေမာင္သိပါတယ္ေနာ္၊ ေမာင္အတြက္ က်မ ေက်နပ္ေနပါတယ္။

က်မ တခုခုကို ေရြးခ်ယ္ရေတာ႕မယ္ေနာ္၊ ေမာင္ရယ္၊ ဂုဏ္သိကၡာရယ္၊ ေငြရယ္၊ က်မ ဘာကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ေမာင္သိခဲ့ျပီးသားဘဲ၊ သစၥာမရွိတဲ့ က်မကို ဘယ္ေတာ႕မွ ခြင့္မလႊတ္နဲ႕လို႔ ေျပာခဲ့ရင္ လည္း ေမာင္ ခြင့္လႊတ္မွာ က်မသိပါတယ္။ က်မအတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ႔ၾကတဲ႕ မိသားစုကို ျပစ္မထားႏိုင္ဘူး၊ က်မ ရခ်င္တဲ႔ ေငြတခုအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် အားလံုးေပးဆပ္ႏိုင္ရမယ္ေလ၊ က်မကို မယူမေနရ ဆိုျပီး ဘယ္သူမွ မေပးစားခဲ့ဘူးေနာ္၊ က်မ ကိုယ္တိုင္ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ထပ္ခဲ႔တဲ႔ ေယာက္က်ားတေယာက္၊ သူ လိုခ်င္တာနဲ႕ က်မ ရခ်င္တာကို အေပးအယူလုပ္ခဲ့တဲ႔ လက္ထပ္ပြဲၾကီးတစ္ခုကို ခမ္းနားၾကီးက်ယ္စြာ က်င္းပခဲ႕တာ က်မ ကိုယ္တိုင္တဲ့ ေမာင္ေရ။

သိပ္ကိုလြယ္တဲ့ ခပ္ညံညံမိန္းမ တေယာက္ရဲ႕ ေဈးကြက္ရွာေဖြေရး လက္ထပ္ပြဲၾကီးတခုေပါ့၊ ကိုယ့္ကိုု ကိုယ့္ အျမဲတန္း အထင္ၾကီးျပီး အမွားေတြကို တခ်ိန္လံုး က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့မိန္းမ တေယာက္ တသက္လံုးအတြက္ အမွားၾကီးမွားခဲ့ျပီ ေမာင္ေရ၊ လူသားစားက်ားတေကာင္ရဲ႕ မာယာေတြကို မုဆိုးမဟုတ္တဲ႔ သာမန္လူ တေယာက္ ဘယ္လိုနားလည္ႏိုင္မွာလည္း၊

အင္မတန္ေကာက္က်စ္စင္းလဲျပီး ပါးနပ္တဲ့ စိတၱဇ လူသားတေယာက္ရဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ကိုေရာ၊ ေရွးဦးလူသားေတြရဲ႕ အေရာင္းအဝယ္ စနစ္တခုကို ၂၁ရာစုထိ အသံုးျပဳေနဆဲ ျဖစ္တဲ့ က်မလို ခပ္ခပ္ညံညံ မိန္းမတေယာက္ကေရာ ဘယ္လိုစဥ္းစားေတြးေခၚျပီး သိႏိုင္မွာလဲ၊ ကိုယ္မွားခဲ့တဲ့ အမွားတခုအတြက္ ဘယ္လိုဘဲ ေပးဆပ္ရ ေပးဆပ္ရ၊ ေပးဆပ္မယ္ ဆိုတဲ့ မိန္းမ တေယာက္ သိတာက မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနရျခင္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တဲ့သူနဲ႔ ခြဲခြာေနရျခင္း ဆိုတဲ့ ခပ္ရိုးရိုး အဆိုအမိန္႕တခုထဲဘဲ၊ အခုေတာ့ က်မ ရင္ဆိုင္ေနရတာက ေလာကငရဲ၊ ပူေလာင္ျခင္း ရက္စက္ျခင္း နာၾကင္ျခင္း ဆိုတဲ့ ငရဲနဲ႕ တူတဲ့ တေနရာမွာ က်မ ရွိေနတယ္ ေမာင္--။

ေလာကႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာေတာ့ လွပတင့္တယ္တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးစြတ္ထားတဲ့ မိန္းမတေယာက္၊ ေလာကႀကီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ အံဖတ္ ေတြၾကားမွာလူးလိမ့္ရင္း ရက္စက္ရိုင္းစိုင္းလွတဲ့ လူယုတ္မာတေယာက္ရဲ႕ ေျခရင္းမွာ လည္းစင္းခံ ေနရတယ္ဆိုတာ လမင္းႀကီး သက္ေသရွိတယ္၊ ေနမင္းႀကီးလည္း ေထာက္ခံ ေပးလိမ့္မယ္။

..ေမာင္ ေရ ...လူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ သတၲဝါတမ်ိဳးမ်ိဳးကို ညွင္းပန္းႏွိတ္စက္ရတာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့၊ အဲ့ဒီသတၲဝါ နာၾကင္ျခင္းေဝဒနာ ခံစားရတာကို အရသာခံၿပီး စိတ္ေက်နပ္မူ႔ျဖစ္ေစတဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္ ႏွိတ္စက္ခံရမွ စိတ္ေက်နပ္မူ႔ ရတဲ့ ွေိသာေ်သခ့င်ာ လို႕ေခၚတဲ့ စိတ္တၲဇေရာဂါ တမ်ိဳးအေၾကာင္း က်မ တို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိေသးရဲ႕လား၊

ဆရာဝန္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ ကေတာ့ အေသးစိတ္ ပိုသိတာေပါ့ေနာ္၊ အဲ့ဒီတုန္းက ေမာင့္ဆရာ ရဲ႕ ေဆးခန္းကိုေရာက္လာတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ခႏၵာကိုယ္ အတြင္းပိုင္း က ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးကုေပးရင္း၊ မိန္းမတေယာက္ကို ဒီေလာက္လူမဆန္စြာႏွိတ္စက္ထားတာ ရူးေနလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲ့ဒီ ေယာက္က်ားကို ရဲစခန္းတိုင္မယ္၊ အရူးေထာင္ပို႔မယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဲ့ဒီမိန္းမက ေမာင့္ဆရာ ကို အမူ႔မဖြင့္ဘို႔ အေၾကာင္း ေတာင္းပန္ၿပီး၊ ေမာင့္ဆရာရဲ႕ေဆးခန္းကို ဘယ္ေတာ့မွမလာေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း ေမာင့္ဆရာ ေျပာျပတာကို ေမာင္ျပန္ေျပာၿပီး အဲ့ဒီေရာဂါအေၾကာင္း က်မကို ေမာင္ ရွင္းျပတယ္ေလ၊

က်မက မေတာက္တေခါက္ အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ အဲ့ဒီမိန္းမကလည္း ညွင္းပန္းႏွိတ္စက္ခံရတာကို ႀကိဳက္တဲ့ အဲဒီေရာဂါရွင္ ဘဲျဖစ္လို႔ ေနမွာေပါ့လို႔မညွာမတာ ေဝဖန္ခဲ့တဲ့ က်မတေယာက္ ဝ႒္လည္ေနၿပီလို႔ေျပာရင္ ေမာင္သိပ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာလား.......၊ က်မကို အျမန္ဆံုး ဒီေယာက္က်ားနဲ႔ ကြာရွင္းခိုင္းမွာဘဲေနာ္၊ ေငြရွိတဲ့ေယာက္က်ား တေယာက္နဲ႔ ခန္းနားႀကီးက်ယ္စြာ လက္ထပ္၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြရယူခဲ့ၿပီးမွ သိတ္မၾကာခင္မွာဘဲ ဇာတ္သိမ္းခန္းကို အလြယ္တကူ ကျပရေလာက္ေအာင္ က်မ သတၲိ မရွိေသးဘူးေမာင္၊ ေနာက္ၿပီး အခုမွေအးခ်မ္းခါစရွိေသးတဲ့ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးၿပီး ရိုးသားေအးေဆးလွတဲ့ မိသားစုကို က်မအတြက္ မပူေလာင္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး ေမာင္ေရ၊ က်မအလွည့္တုန္းကေတာ့ မိသားစုဝင္အားလံုး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အနစ္နာခံခဲ့ၾကတယ္၊ အခု က်မ အလွည့္ေလ၊ က်မသိတ္ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔၊ အားလံုးသိၾကပါေစ၊ ဒါမွသူတို႔ အားလံုးလည္း ေပ်ာ္ၾကမယ္ မဟုတ္လား။

ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ့ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲလွတဲ့ ေျမေခြးတေကာင္ရဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက သားေကာင္ငယ္ တေကာင္ရဲ႕ ထိတ္လန္႔တံုလႈပ္ျခင္း တြယ္ရာမဲ့ျခင္းကို ေမာင္တို႔အားလံုးမသိၾကပါေစနဲ႔၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးလည္း မသိနဲ႔၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြလည္း မသိၾကနဲ႔။

လမင္းႀကီးေရ မင္းကို ငါ သိပ္ခ်စ္တယ္၊ နာၾကင္ျခင္း ရက္စက္ျခင္းေတြနဲ႔ေဝးတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ မင္းတေယာက္သာ ငါ့ရဲ႕အေဖာ္မြန္ဘဲ မဟုတ္လား၊ ငါ့မ်က္ေရေတြကို မင္းသုတ္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္၊ ငါ့ဒဏ္ရာေတြကိုလဲ မင္းဘဲေဆးကုေပးခဲ့တယ္ေလ၊ မင္းနဲ႔လြဲရမွာေၾကာက္လြန္းလို႔ ဒို႔ေတြမအိပ္ခဲ့တဲ့ ညေပါင္းမ်ားစြာ အေၾကာင္း ကိုလည္း မင္းအသိဆံုးပါ၊

လမင္းႀကီးေရ မင္းရင္ထဲကဒို႔ အေၾကာင္းေတြကို မင္းနဲ႔အတူ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို သယ္သြားလိုက္ေနာ္၊ လမင္းႀကီးရယ္ ၾကယ္ကေလးေတြရယ္ ေနမင္းႀကီးရယ္ မင္းတို႔အားလံုး သိပ္ေကာင္းၾကတယ္ေနာ္၊

မင္းတို႔အားလံုးေပးခဲ့တဲ့ ၾကင္နာမႈ႔ေတြနဲ႔ ဒို႔ေတြတခ်ိန္ခ်ိန္ထိေတာ့ ရွင္သန္ေနအုန္းမွာပါ။

ေနမင္းႀကီးကလည္း ေႏြးေထြးမႈ႔အၿပည့္နဲ႔ က်မကိုႏႈတ္ဆက္ေနတယ္.......သနားစရာမိန္းခေလးေရ မင္းေပ်ာ္ေနသလားတဲ့....... ပန္းပြင့္ကေလးေတြကလည္း ေမႊးရနံ႔ေတြ အျပည့္နဲ႔ ႀကိဳဆိုေနေလရဲ႕၊ အလွပဆံုး ပန္းကေလးေတြေရ မင္းတို႔ဘယ္မွာလည္း.......၊ ေသဆံုးသြားတဲ့ေျမေခြးတေကာင္ရဲ႕ အသုဘ အခမ္းအနားကို ဒို႔ေတြနဲ႔ အတူတူသြားၾကမယ္ေနာ္၊ မင္းတို႔အားလံုး အဝင့္ျြကားဆံုးပြင့္လိုက္ၾကစမ္းပါ၊

ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ အေတာ္ဆံုး ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ အလွဆံုးေဆးေရာင္ေတြ ခ်ယ္လိုက္စမ္းပါ၊ အေမႊးဆံုး ရနံ႔ေတြကိုလည္း ပက္ဖ်န္းလိုက္ၾကအုန္းေနာ္၊ ဒို႔အတြက္ လြတ္လပ္မႈ႔ ေလေျပညွင္း ေလးဟာ ညစ္ပတ္နံေဟာင္ေနတဲ့ ေျမေခြးတေကာင္ရဲ႕ အသုဘ အခမ္းအနားမွာ တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနေလရဲ႕၊

ပန္းကေလးေတြေရ မင္းတို႔ေမွ်ာ္ရတာေမာေနၿပီလားဟင္၊ သူတို႔လာေခၚၾကေတာ့မွာပါ၊ မင္းတို႔ယံုလိုက္ ၾကေနာ္၊ ဒို႔တေတြမပါဘဲ သူတို႔ဘယ္လို အခမ္းအနား လုပ္ၾကမွာလည္း၊ အသုဘအခမ္းအနားတခုဟာ ဒီေလာက္ထိ လွပၾကည္ႏူးမႈ႔ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္သလား လြတ္လပ္မႈ႔ ေလေျပညွင္းေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ တိုက္ခတ္ႏိုင္သလား၊

ေသဆံုးသြားတဲ့ေျမေခြးတေကာင္ဆီက လြတ္လပ္မႈ႔တခုအတြက္ အၿပံဳးတပြင့္ .......၊ ရက္စက္မႈ႔ေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ ေနတဲ့အျပာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းတစံု၊ သူတကယ္ဘဲ ေသဆံုးသြားၿပီလား၊ ေသခ်ာမႈ႕ တခုအတြက္ ေနာက္ဆံုးအၿပံဳး တပြင့္ ........။