ရက္စက္သည့္မင္း
နရသီဟပေတ့သည္ အမ်က္ေဒါသ လြန္ကဲၿပီး သတ္ျဖတ္ကြပ္မ်က္စီရင္မႈမ်ား မ်ားစြာျပဳခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။ အစားၾကဴးသူအျဖစ္လည္းထင္ရွားသည္။ ဟင္းခြက္ေပါင္း (၃၀၀)ျပည့္မွ ပဲြေတာ္တည္ေလ့ရွိေၾကာင္း ဆိုၾကသည္။ မြန္ဂိုတို႔ ပုဂံမွ တပ္ဆုတ္ေၾကာင္းၾကားလွ်င္ ပုဂံသို႔ ျပန္သည္။ လမ္းခရီးျဖစ္သည့္ ျပည္ၿမိဳ႕တြင္ငယ္စဥ္အခါက `၀က္လက္ခိုးမသား´ဟု က်ီစားအေခၚျပဳခံရဖူးသည္ကို မေက်နပ္ေသာ သားေတာ္ျပည္စားသီဟသူ က နန္းလုသျဖင့္ အဆိပ္ပါေသာပဲြေတာ္ကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္ပဲတည္ခင္းရၿပီး နတ္ရြာစံကံေတာ္ကုန္ရသည္။
ေက်းဇူးမသိတတ္ပံု
ရာဇသႀကၤန္အမတ္ႀကီးသည္ ဤဘုရင္၏ေက်းဇူးမဲ့ပံုကို ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားလို၍ ညီလာခံတြင္ ကလပ္ပဲ့ (ကြမ္းကလပ္ အပဲ့)ကို ေဆာင္ယူသံုးစဲြခဲ့ရာ အဘိုး အဘယ္ေၾကာင့္ ကလပ္ပဲ့ကိုသံုးေနရသနည္းဟုဘုရင္ကေမးျမန္းသည္ဆို၏။ ထိုအခါ ပန္းပြတ္သယ္မ်ား ေကာင္းစားေန၍ ပန္းပြတ္မည့္သူမရွိေသာေၾကာင့္ဟု ေျဖေလရာ အမ်က္ေတာ္ရွၿပီး လက္လြန္ျပန္ေလသည္။ [1]
ေက်ာ္စြာ
From Myanmar Online Encyclopedia
ေက်ာ္စြာသည္ ပုဂံေခတ္ နရသီဟပေတ့မင္း၏ သားလတ္ျဖစ္သည္။ (ခရစ္-၁၂၈၄)(ေကာဇာ-၆၄၆)တြင္ နန္းတက္သည္။ နန္းသက္ ၁၄-ႏွစ္ျဖစ္သည္။ ထီးနန္းဆက္ခံသည့္အခါ ရခိုင္ႏွင့္ မြန္တို႔မွ ပုန္ကန္ျခားနားၾကသည္။ ခမည္းေတာ္ လက္ထက္ကတည္းက ေက်ာက္ဆည္နယ္ႏွင့္ လယ္တြင္းနယ္မ်ားကို အပိုင္စား ေပးခဲ့ေသာ ေျပာ့သိခၤဗိုလ္ သားမ်ားျဖစ္ေသာ အသခၤယာ၊ ရာဇသႀကၤန္ ႏွင့္သီဟသူ ရွမ္းညီေနာင္ သုံးဦးတို႔သည္လည္း အေရွ႕ဘက္တစ္လႊားရွိ ရွမ္းတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ေက်ာ္စြာကို ထီးနန္းမွခ် ကြက္မ်က္၍ ကံေတာ္ကုန္သည္။ ပုဂံထီးနန္းကို ေက်ာ္စြာ၏သားေတာ္ ေစာနစ္က ဆက္လက္အုပ္စိုးသည္။ [1]
ပုဂံမင္းဆက္မ်ား-----
သမုဒၵရာဇ္မင္း၊ ရေသ့ေၾကာင္၊ ပ်ဴမင္းထီး၊ ထီးမင္းယည္၊ ယဥ္မင္းပိုက္ ၊ ပိုက္ေသဥ္လည္၊ ေသဥ္လည္ေၾကာင္၊ ေၾကာင္တူရစ္၊ သည္းထန္မင္း၊ မုကၡမန္ အမတ္ (၂)၊ သူရဲ အမတ္ (၃)၊ သာရမြန္၊ သိုက္တိုင္မင္း၊ ေသဥ္လည္ေၾကာင္ငယ္၊ ေသဥ္လည္ပိုက္၊ ခန္းေလာင္း၊ ခန္းတက္၊ ထြန္တိုက္၊ ထြန္ပစ္၊ ထြန္ခ်စ္၊ ပုပၸါးေစာရဟန္းမင္း၊ ေရႊအုန္းသီး၊ ပိတ္သံု၊ ပိတ္ေတာင္း၊ ေစာေခြး၊ ျမင္းေကၽြး၊ သိန္ခဲ၊ သိန္ခြန္၊ ေရႊေလာင္း၊ ထြန္တြင္းမင္း၊ ေရႊေမွာက္၊ ထြန္လတ္၊ ေစာခင္ႏွစ္၊ ခဲလူးမင္း၊ ပ်ဥ္ျပားမင္း၊ တန္နက္မင္း၊ စေလငေခြး၊ သိန္းခိုမင္း၊ ေတာင္သူႀကီးမင္း၊ ကြမ္းေဆာ္ေၾကာင္ျဖဴ၊ က်ဥ္စိုး၊ စုကၠေတး၊ အေနာ္ရထာ၊ ေစာလူးမင္း၊ က်န္စစ္သား၊ အေလာင္းစည္သူ၊ မင္းရွင္ေစာ၊ နရသူ၊ နရသိခၤ၊ နရပတိစည္သူ၊ ေဇယ်သိခၤ၊ က်စြာ၊ ဥဇနာ၊ နရသီဟပေတ့၊ သီဟသူ၊ ေက်ာ္စြာ၊ ေစာနစ္၊ ေစာမြန္နစ္၊
ပုဂံမင္းဆက္မ်ားကို ရွာေဖြရသေလာက္မွ်ေဝ၍ျပီးပါျပီ...။ ယခုကၽြန္ေတာ္ဆက္ မွ်ေဝေပးမွာက ပံုဂံခတ္ ပုဂိၢဳလ္ၾကီးမ်ားျဖစ္ပါသည္..။
ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား---
ငေထြရူး၊ငလံုးလက္ဖယ္၊ေညာင္ဦးဖီး၊မႏုဟာ၊ရွင္အရဟံ၊ငရမန္ကန္း၊ရာဇကုမာရ္၊ရမန္ငေထြး၊ရာဇသၾကၤန္၊အနႏၱသူရိယ၊ေရႊဖ်င္းညီေနာင္၊ ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦး၊ရွင္ဒိသာပါေမာက္၊ေ၀ဠဳ၀တီမိဖုရား
ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦး
From Myanmar Online Encyclopedia
" ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦးမွာ ရာဇသၾကၤ၊အသခၤယာ၊သီဟသူ " တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦးေလာင္းတို႔ဟာ ျမတ္စြာဘုရား ေဒသစာရီ ၾကြေတာ္မူေသာအခါ သင့္ပြင့္ေတာင္ သို႔ေရာက္ ေတာ္မူေလ၏။ ထုိအရပ္တြင္ရွိေသာ စုိင္ညီေနာင္သံုးစီးတုိ႔သည္ ေျမၾကီးကို ခ်ိဳျဖင့္ ေကာ္၍ ပူေဇာ္ေနသည္ကို ျမင္ေသာ္ ျပံဳးေတာ္မူေလသည္။ ညီေတာ္အာနႏၵာလည္း ျပံဳးျခင္းအေၾကာင္းေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းေလေသာ္. ျမတ္စြာဘုရားက ခ်စ္သား အာနႏၵာ ငါပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီး သာသနာေတာ္ တစ္ေထာင့္ရွစ္ရာ ေက်ာ္ေသာအခါ ဤစိုင္ညီေနာင္ တုိ႔သည္ ဤအရပ္၌ မင္းညီေနာင္သံုးပါး ျဖစ္လ်က္ ထင္ရွားစြာ မင္းျပဳလိမ့္မည္ ဟု ဗ်ာဒိတ္ထားေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘိႏၷကျမိဳ႔ကို အစိုးရေသာ ေစာ္ဘြားၾကီးတြင္ သားေတာ္ ၂ပါးရွိ၏။ ေစာ္ဘြားၾကီးလြန္ေသာ္ သားေတာ္ၾကီးက မင္းျပဳေလေသာ္ ညီေတာ္အငယ္ သိဂၤဗိုလ္ႏွင့္ မၾကည္ရွိရာ သတ္မည္ျပဳသျဖင့္ ညီေတာ္လည္း ကၽြန္အမ်ားျဖင့္ ျမိဳ႔ကထြက္၍ ေျပးေလသည္။ အစဥ္အတုိင္း ေျပးခဲ့ျပီး ျမန္မာႏုိင္ငံျဖစ္ေသာ ေျပာ့တုိ႔ေနရာ ျမင္စိုင္း သုိ႔ေရာက္လာ ေလသည္။ ျမင္စိုင္းအရပ္တြင္ အသည္သူၾကြယ္သမီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျဖစ္ေလရာ သားေတာ္ သံုးပါး ထြန္းကားေလသည္။ ရာဇသၾကၤ၊အသခၤယာ၊သီဟသူ ဟူေသာ ေနာင္ပိုင္းတြင္ ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦး ဟု နာမည္တြင္ေလသည္။
အမူထမ္းျခင္း
ညီေနာင္သံုးပါး အရြယ္သုိ႔ေရာက္ေသာ္ ဖခင္မွ နရသီဟပေတ့မင္းၾကီးတြင္ အမူထမ္းေစေလသည္။ ထိုညီေနာင္သံုးပါးတုိ႔သည္ အမူေတာ္တုိ႔ကို ထူးခၽြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သျဖင့္ မင္းၾကီးမွ အားရေတာ္မူျပီး ေက်းရြာေပးေလသည္။ နရသီဟပေတ့မင္း၏သားေတာ္ ျဖစ္ေသာ ေက်ာ္စြာလက္ထက္တြင္လည္း ဆက္လက္ အမူထမ္းရာ အားရေတာ္မူသျဖင့္ ေနာင္ေတာ္ကို ရာဇသၾကၤဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ျမင္စိုင္းျမိဳ႔ကို ေပးေတာ္မူေလသည္။ ညီေတာ္အလတ္ကို အသခၤယာ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ မကၡရာျမိဳ႔ကို ေပးေတာ္မူေလသည္။ ညီေတာ္အငယ္ကိုလည္း သီဟသူဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ပင္လယ္ျမိဳ႔ကို ေပးေတာ္မူေလသည္။
ေက်ာ္စြာမင္းကိုနန္းခ်ျခင္း
ေက်ာ္စြာမင္းၾကီးသည္ မင္းျဖစ္ျပီး မင္းမျဖစ္ခင္က အတုိင္အပင္ရွိခဲ့ေသာ မိဖုရားဘြားေစာကို ေမ့ထားေတာ္မူသျဖင့္ မိဖုရားမွ ႏွလံုးေတာ္နာသျဖင့္ မင္းညီေနာင္သံုးပါးကို ေခၚ၍ သင့္တုိ႔ကို သူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ငါၾကံမည္၊ သူေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ငါ၏ စည္းစိမ္ကို မဖ်က္ႏွင့္ဟု ကတိသစၥာခံေစေလ၏ မင္းညီေနာင္သံုးပါး တုိ႔လည္း တစ္စိတ္ တစ္၀မ္း တည္း ျဖစ္ၾကေလသည္။ မိဖုရားလည္း မင္းညီေနာင္သံုးပါးကို ျမင္စိုင္းအရပ္၌ ဂူပုထုိးတုိ႔ကို တည္ထားစီရင္ေစလ၏။ ျပီးေသာ္ မင္းၾကီးေက်ာ္စြာကို လွည့္လည္ ၾကြခ်ီ ခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ ေလွ်ာက္တင္ေလသည္။ မင္းၾကီးလည္း ယံုၾကည္ေတာ္မူျပီး လွည့္လည္ေလသည္။ မိဖုရားဘြားေစာလည္း မွဴးမတ္တုိ႔ႏွင့္ တစ္စိတ္တစ္၀မ္း တည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မင္းၾကီး ျမင္စိုင္းသို႔ေရာက္ေသာ္ မင္းညီေနာင္ သံုးပါးက မင္းၾကီးကို ဖမ္း၍ သကၤန္းလဲေစျပီး ထုိေက်ာင္းတြင္ အေစာင့္အေရွာက္ႏွင့္ ထားေလသည္။
နန္းျမိဳ႔တည္ၾကျခင္း
ရွမ္းညီေနာင္ သံုးပါးလည္း ေက်ာ္စြာမင္းကို နန္းခ်ျပီးေသာ္ မိမိတုိ႔ အပိုင္စားရာျမိဳ႔မ်ားတြင္ မင္းလုပ္ၾကေလသည္။ ေက်ာ္စြာကို နန္းခ်ေသာ္ သားေတာ္ေစာနစ္က တရုတ္မင္းထံသို႔ စစ္ကူေတာင္းေလသည္။ တရုတ္မင္းလည္း မင္းရိုးကို ထီးနန္းတင္ေလ ဟုဆုိကာ တရုတ္စစ္သူၾကီးမ်ားကို မွာ၍ စစ္သည္ ေျခာက္သိန္းျဖင့္ ခ်ီေစေလသည္။ တရုတ္တုိ႔ ခ်ီလာသည္မွာ စစ္သည္ဗုိလ္ပါ မ်ားျပားလွသျဖင့္ ျမင္းေခ်းတစ္ေယာက္တစ္လံုး၊ေျမတစ္ေယာက္တစ္ဆုပ္ႏွင့္ ပစ္ေသာ္ ျမင္စိုင္းျမိဳ႔သည္ ပ်က္ဖြယ္ ရွိသည္ ဟု ဆုိစမွတ္ျပဳၾကသည္။ ရွမ္းညီေနာင္တုိ႔လည္း တရုတ္စစ္သူၾကီးမ်ားကို ပဏၰာကာရသာ ေပးျပီး စစ္မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကေလသည္။ တရုတ္စစ္သူၾကီးမ်ားလည္း ပဏၰာကာရသာ မ်ားကို ယူျပီး တရုတ္ျပည္သုိ႔ ျပန္ေလသည္။
အနိစၥေရာက္ျခင္း
မင္းညီေနာင္သံုးပါးတြင္ ေနာင္ေတာ္ ရာဇသၾကၤသည္ ျမင္စိုင္းတြင္ ေရႊနန္းတည္ေလသည္။ ညီေတာ္အလတ္ အသခၤယာသည္ မကၡရာျမိဳ႔တြင္ ေရႊနန္းတည္ေလသည္။ ညီငယ္ သီဟသူကား ပင္လယ္ျမိဳ႔တြင္ ေနေတာ္မူေလသည္။ မင္းညီေနာင္ သံုးပါး အျပိဳင္ မင္းျပဳေတာ္မူၾကျပီး ၅ ႏွစ္ ရွိေသာအခါ မကၡရာမင္းအသခၤယာ အနိစၥေရာက္ေလသည္။ ေနာင္ေတာ္ ျမင္စုိင္းေရႊနန္းရွင္ကား မင္းျဖစ္၍ ၂၁ ႏွစ္တြင္ အနိစၥေရာက္ေလသည္။ ညီေတာ္ျဖစ္ေသာ သီဟသူကား ေနာင္ေတာ္ ေရႊနန္းရွင္ မလြန္မီ သံုးႏွစ္တြင္ ပင္းယျမိဳ႔ကို တည္ေတာ္မူ၏။ ပင္းယျမိဳ႔ကို တည္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ရွိေသာ္ ဆင္ျဖဴမတစ္စီး ျမစ္ေရျဖင့္ ေမ်ာလာသည္ကို ဆယ္၍ ညုပ္လုပ္၍ စက္ျဖင့္ ထူျပီး ရတနာတင္ ၍ စီးေတာ္မူသည္။ ယင္းတြင္မွ တစ္စီးရွင္ သီဟသူဟု အမည္တြင္ေလသည္။ တစ္စီးရွင္ သီဟသူသည္ ရတနာသံုးပါးကုိ ရုိေသေသာ မင္းျဖစ္ေလသည္။ က်မ္းဂန္တတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား ပစၥသည္းေလးပါးမျပတ္ ေထာက္ပံ့ေလ၏။ တစ္စီးရွင္ သီဟသူတြင္ သားေတာ္ သံုးပါးရွိေလသည္။ ဥဇနာ၊ေက်ာ္စြာႏွင့္ေစာယြမ္း တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။ သီဟသူမင္း သည္ ထီးနန္းကို ၂၂ ႏွစ့္ စိုးစံျပီး သက္ေတာ္ ၅၅ ႏွစ္တြင္ အနိစၥ ေရာက္ေလသည္။ [1]
ငရမန္ကန္း
From Myanmar Online Encyclopedia
ပုဂံတြင္ ငရမန္ကန္းသည္ အေနာ္ရထာမင္း လြန္၍ သားေတာ္ေစာလူးမင္း နန္းတက္လွ်င္ ေစာလူးမင္း၏ ႏုနယ္မႈကို သိသျဖင့္ ေအာက္အရပ္မွ မြန္မ်ားကို စုစည္း ပုန္ကန္ခဲ့သည္။ ေစာလူးမင္းသည္ မ်က္စိတစ္ဖက္ မရွိေပ။ ငရမန္ကန္းသည္ မြန္လူမ်ိဳး ျဖစ္ၿပီး ေစာလူးမင္းႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ေစာလူးမင္းႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ပဲခူးကို စားေစသည္ ဟုလည္းဆိုသည္။ မြန္ဘာသာအားျဖင့္ ရမန္ မွာ မြန္လူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကန္း မွာ ျမန္မာဘာသာအားျဖင့္ ကင္း ျဖစ္သျဖင့္ မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ အႀကီးအကဲတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
မၾကာခဏ ေၾကြအံပစ္ကစားျခင္းကို ႏွစ္ဦးဆံုတိုင္း ကစားေလ့ရွိသည္။ တစ္ၾကိမ္တြင္ ငရမန္ကန္းက ခ်ည္းႏိုင္သျဖင့္ ေစာလူးကစိတ္တြင္ မေက်မနပ္ျဖစ္သည္။ ငရမန္ကန္းကလည္း ထိုမေက်နပ္မႈကို ၾကီးထြားေစရန္ ပရိယာယ္ျဖင့္ စကားနာထိုးရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေစာလူးက
“ငရမန္ကန္း..သင္ေယာက်ာၤးေကာင္းမွန္လွ်င္ သင္အပိုင္စားရတဲ့ ပဲခူးကေန ငါ့ကိုပုန္စားေခ်”
ဟုဆိုေလရာမွ ငရမန္ကန္း၏ ပုန္ကန္မႈစေလသည္။
ႏွစ္ဦးသားစစ္ျပိဳင္ရာ ျပည္ေတာ္သာကၽြန္းတိုက္ပြဲတြင္
လည္း ပရိယာယ္ျဖင့္ပင္ ပုဂံတပ္ကို အႏိုင္ယူျပီး ေစာလူးမင္းကို အမိဖမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ငရမန္က သစ္တပ္တည္၍ တပ္စဲြထားသည္ဆို၏။ ေစာလူးမင္းမရွိ၍ တိုင္းေရးျပည္ရာမၿငိမ္မသက္ရွိရာတြင္ မူးမတ္မ်ားက
က်န္စစ္သားကို မင္းျပဳရန္တိုင္တြန္းေသာ္လည္း က်န္စစ္သားကလက္မခံပဲ ငါ၏အရွင္ကို ရွာေဖြကယ္တင္ဦးမည္ဆိုကာ ငရမန္၏ တပ္စခန္းအတြင္းခိုး၀င္၍ အခ်ဳပ္ေႏွာင္တြင္းမွေစာလူးမင္းအား ကယ္တင္ရန္ႀကံသည္။ သို႔ရာတြင္ ေစာလူးမင္းက ေတြးမိသည္မွာ က်န္စစ္သားကို ငါလည္း မ်က္ဖူးသည္၊ ငါ့ဖခင္လည္း အမ်က္ထားဖူးသည္၊ ယခုငါ့အား သတ္ရန္ လာေရာက္ခိုးယူျခင္းျဖစ္ရာသည္။ ငရမန္ကား ငါႏွင့္ ႏို႔စို႕ဖက္ျဖစ္၍ ငါ့အားမသတ္ရာဟူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္စစ္သား ငါ့ကိုခိုးယူေလၿပီဟု ေအာ္ဟစ္အသိေပးေလရာ က်န္စစ္သားက
ေက်းဇူးမသိေသာ မင္းဆိုးမင္းညစ္ ကၽြန္သေဘာက္၏လက္တြင္ ေခြးေသ၀က္ေသ ေသရစ္ေပေရာ့
ဟုဆိုကာပစ္ခ်ထားလ်က္ ကိုယ္လြတ္တိမ္းေရွာင္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္တြင္ ငရမန္ကန္းသည္ ေစာလူးမင္းကို ကြပ္မ်က္လိုက္သည့္အတြက္
က်န္စစ္သား မင္းျဖစ္လာျပီး ပုန္ကန္မႈမ်ားကို ဆက္လက္ႏိွမ္ႏွင္းရာ ငရမန္ကန္းလည္း ေရေၾကာင္းမွ စုန္ဆင္းေျပးရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ က်န္စစ္သား၏ ေလးသည္ေတာ္ မုဆိုးငစဥ့္က လမ္းခရီးမွ ပုန္းကြယ္ေစာင့္လတ္၍ ထူးဆန္းေသာ ငွက္မည္သံျပဳရာ တင္းတိမ္ကိုမၿပီး စူးစမ္းေသာ ငရမန္လည္း ျမွားထိမွန္ကာ ေသရေလသည္။