ေက်ာက္တစ္ပြင့္ တန္ဖိုး

Geschrieben am 27.04.2011 von tharhtootbr

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ထင္းေကာက္ေသာ ဖိုးေခြးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ထင္းေကာက္ရင္း ေက်ာက္ခဲတစ္ခုကို လွတယ္ဆိုျပီး သူအိပ္ထဲထည္႔ျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ လမ္းခုလက္မွာ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္ မိေႏြးနဲေတြ႔ေတာ့ မိေႏြးကို သူေကာက္လာတဲ့ေက်ာက္ခဲေလးကို ျပသ သည္.။ မိေႏြးလဲ မိန္းကေလးတို႔ သဘာဝ လွတာျမင္ရင္ လုိခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဖိုးေခြးအားေက်ာက္ကေလးကိုေပးရန္ေျပာေလသည္။ ဖိုးေခြးက ေတြးသည္..." အာ! ငါဒီေက်ာက္က ငါေတာထဲကေတြ႕တာ ဘာမွာတန္ဖိုးမရိွဘူး မိေႏြက ငါ့သူငယ္ခ်င္း..။ဒီေက်ာက္ကတန္ဖိုးရိွတာလဲမဟုတ္ဘူး မိေႏြးကိုေပးလိုက္ရင္ ငါဘာမွာျဖစ္မသြားဘူး မေပးပဲေနလဲ ဘာမွာျဖစ္မလာဘူး..။ေပးလိုက္မယ္..။ " အခုလိုေတြးျပီး မိေႏြးအား ေက်ာက္ကေလးကို ေပးလိုက္ပါသည္..။ မိေႏြးလဲ ေက်ာက္ခဲေလးကိုရေတာ့ ဝမ္းသာသြားသည္.။ေက်ာက္ခဲေလးကိုယူျပီး သူအိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီလိုနဲတစ္ရက္နွစ္ရက္ၾကာေတာ့ သူစိတ္ထဲမွာ ေက်ာ္ခဲေလးက ရိုးသြားသတဲ့ မလွေတာ့ပါဘူး ဒီေက်ာက္ခဲက .။ လူေတြရဲ့ စိတ္သေဘာက ဒီလိုပါပဲ ၾကာရင္ရိုးသြားတတ္ၾကတာပါပဲ..။ အခုလဲမိေႏြးေက်ာက္ခဲေလးကို ျဖစ္သလို ေရအိုးစဥ္ေပၚတင္ထားလိုက္ေလသည္ .။ တစ္ေန႔မွာ အိ္မ္ကို ဧည္သည္လာေတာ့ ဧည္႔သည္က ေရအိုစဥ္သြား ေရေသာက္ရငး္ အဲဒီေက်ာက္ခဲေလးကို ေတြ႕ ေလသည္..။ ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်ာက္ခဲေလးလို႔ခ်င္လို႔ ေ၇ာင္းမယ္ဆို ဝယ္ခ်င္ပါတယ္ ဟု၍ေမးေလသည္။ မိေႏြးက ေတြးပါသည္..။"ဒီေက်ာက္ခဲက ဖိုးေခြးဆီက အလကားရတာ ငါအတြက္ဘာမွာမထူဆန္းေတာ့ဘူး ဒီဟာကိုေရာင္းရင္ ပိုက္ဆံေတာင္ရလိ္မ့္အံုးမယ္.. ။ဒါေၾကာင့္ေရာင္းမယ္..။ ေက်ာက္ခဲေလးကို ဧည္႕သည္ အား ၃၀၀ က်ပ္နွင့္ေရာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဧည္သည္လဲ ေက်ာက္ခဲေလးကိုယူလာျပီးသူအိမ္ ဧည္ခန္းမွာထားပါေလသည္..။ တစ္ေန႔ေသာအခါ သူ႕အိမ္ကို ကုန္သည္တစ္ေယာက္ အေရာင္းအဝယ္နွင္လာရင္း ေက်ာက္ခဲေလးကိုေတြသြားေလသည္..။ ကုန္သည္ကလဲ ေက်ာက္ခဲေလးကို လိုခ်င္၍ ငါးေထာင္ေပးျပီး ဝယ္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာေလသည္..။ အိမ္ရွင္က ထိုသို႔ေတြးသည္ " ဒီေက်ာက္ခဲက ၃၀၀ ေပးဝယ္လာတာ အခုရမွာက ငါးေထာင္ဆိုေတာ့ ေရာင္းလိုက္မယ္" ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ငါးေထာင္က်ပ္ျဖင့္ကုန္သည္က ေက်ာက္ခဲေလးအား ဝယ္ျဖစ္သြားသည္..။ ကုန္သယ္ သည္ ထိုေက်ာ္ခဲေလးကို ေက်ာက္ကုန္သည္သို႔ျပသည္...။ ေက်ာက္ကုန္သည္က ထိုေက်ာက္ကို ငါေသာင္းနွင့္ေစ်းျဖတ္ေပးသည္...။ ကုန္သည္ သည္ ထိုသို႔ေတြးသည္ " ဟ ငါပြတာပဲ ငါဝယ္လာတုန္းက ငါးေထာင္ အခုငါးေသာင္း ဆယ္ဆေတာင္ျမတ္တာ..။" ထိုသိုေတြး၍ ငါးေသာင္းနွင့္ေရာင္းလိုက္သည္...။ ေက်ာက္ကုန္သည္ သည္ ထိုေက်ာက္ေလးအား ေက်ာက္ေသြးလိုက္သည္..။ ေက်ာက္ေသြးျပီေနာက္ ထိုေက်ာက္ေလးက ိုေက်ာက္ပြဲစားမ်ာအား ျပသည္...။ ထိုေက်ာက္ေလးကို ေလလံတင္၍ ေရာင္းသည္..။ ထိုေက်ာက္ေလး၏ တန္းဖိုးမွာ ေနာက္ဆံုးတြင္ သိန္းငါးရာနွင္ ေရာင္းခ်ျဖစ္သြားပါသည္.။ အထက္ေဖာ္ျပပါပံုျပင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတြင္ ဆရာဦးသက္တင္ က အခန္းထဲရိွေက်ာင္းသား/သူ တို္င္းကို စာသင္ခ်ိန္တြင္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာပံုျပင္ကေလးျဖစ္ပါသည္...။ ပံုျပင္သည္ရိုးရွင္း၍ စိတ္ဝင္စားစရာလံုးဝမေကာင္းပါ သို႔ေပမဲ့ ပံုျပင္ ေလးက ကၽြႏ္ေတာ္တို႔၏ အေတြးအေခၚကို ပိုမိုရင့္က်က္ေစခဲ့ပါသည္..။ ေက်ာက္တစ္ပြင့္၏ တန္ဖိုးသည္ ေက်ာက္ၾကည္႔သူ၏ အေတြးအေခၚနွင့္ ပညာမွာသာ မူတည္ေနပါသည္..။ ေက်ာက္ေကာင္း ေက်ာက္ပြင့္တို႔ဟူသည္ မေသြးခင္ အခ်ိန္က ေက်ာက္၇ိုင္းတုန္းမ်ားသာျဖစ္ပါသည္...။ ထိုအျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာသင္ေနျခင္းသည္ ေက်ာက္တစ္ပြင့္၏ တန္ဖိုး အစစ္အမွန္ကို ဆံုျဖတ္တတ္ဖို႔ ပညာသင္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ့လား...။ ဆရာက ထိုပံုျပင္ေလးကို ေျပာၾကားျပီးေနာက္ ဆရာေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့ေသာစကားသည္..။ တပည္တို႔သည္ ေက်ာက္ရိုင္းတုန္းေလးနွင့္ ပံုတူေလသည္..။ တပည္တို႔၏ အရည္အခ်င္းကို ပညာနွင့္ ေသြးလ်င္ တန္ဖိုးရိွေသာ ေက်ာက္ပြင့္ကေလးမ်ား ျဖစ္လာမွာေသခ်ာပါတယ္။ ထိုပံုျပင္ေလးကိုနားေထာင္ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ ငါသည္ ေက်ာက္ရိုင္းတစ္တံုးျဖစ္ေလသည္..။ ငါ၏တန္ဖိုးသည္ ငါ့ကိုျမင္သူၾကည္႔သူ၏ အရည္အခ်င္း အေပၚမူတည္၍ နည္းခ်င္နညး္မည္။ မ်ားခ်င္မ်ားမည္..။ မည္သူငါကိုမေကာင္းဘူးေျပာေျပာ ငါသည္ ေက်ာက္တစ္ပြင့္ျဖစ္သည္အတြက္ ငါ ပကတိ တန္းဖိုးေရွာ့နည္းသြားမည္မဟုတ္..။ ငါ့ကိုယ္ငါ့ ပညာနွင့္ ေသြးရမည္ဟု စိတ္နုလံုကိုသြင္း၍ ၾကိုးစားခဲ့ပါသည္...။ ထိုအတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ယခုစာဖတ္သူတို႔သည္လည္း ေက်ာက္ရိုင္းတစ္တံုးသာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား..။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ပညာျဖင့္ ေက်ာက္ေကာင္းတစ္ပြင့္ျဖစ္ေစရန္ ေသြးၾကပါစို႔လား...။ ဆရာဦးသက္တင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ဦညႊန္႔လ်က္ ရိုက်ိဴးကန္႔ေတာ့ လွ်က္ ယခုေဆာင္းပါးကိုေရးသားပါသည္...။ -- TBR(လင္း)