ျမန္မာသမိုင္းနွင့္ မွန္နန္းရာဇဝင္ ၁၃
Geschrieben am 16.03.2011 von
tharhtootbr
ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာ
From Myanmar Online Encyclopedia
ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာသည္ ပင္းယေခတ္ တစ္စီးရွင္ သီဟသူ ၏ သားေတာ္အငယ္ ျဖစ္သည္။ (ခရစ္-၁၃၅၁)(ေကာဇာ-၇၁၃)တြင္ နန္းတက္သည္။ နန္းသက္ ၉-ႏွစ္ျဖစ္သည္။ သားေတာ္သံုးပါးရွိသည္။ သားေတာ္အႀကီးမွာ ဥဇနာေျပာင္မင္း ျဖစ္သည္။ သားေတာ္အလတ္မွာ ေက်ာ္စြာငယ္ျဖစ္ၿပီး သားေတာ္အငယ္မွာ နရသူ(ေမာပါမင္း) ျဖစ္သည္။ ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာ ၿပီးေနာက္ သားေတာ္အလတ္ ေက်ာ္စြာငယ္ နန္းတက္သည္။ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္တြင္ ျမန္မာတို႔ရိုးရာအရ ကိုးကြယ္သည့္ အျပင္ ၃၇ မင္း အနက္ ငါးစီးရွင္နတ္ အျဖစ္သို႔ေရာက္သည္ဟု ယံၾကည္ၾကသည္။
ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာလက္ထက္တြင္ ကာခ်င္း သီခ်င္းမ်ား ေခတ္စားသည္။ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ကာခ်င္းသီဆို၍ ကသည္။
နရသူ(ေမာပါမင္း)
From Myanmar Online Encyclopedia
နရသူ(ေမာပါမင္း)သည္ ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာ၏ သားေတာ္ငယ္ ျဖစ္သည္။ နရသူသည္ (ခရစ္ႏွစ္-၁၃၆၄)(ေကာဇာ-၇၂၆)တြင္ နန္းတက္သည္။ ၎လက္ထက္တြင္ စစ္ကိုင္းတြင္စိုးစံေနေသာ မင္းေျပာက္အား မင္းမ်ိဳးမင္းရိုးမမွန္သူဟု စြပ္စြဲကာ မသင့္မျမတ္ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နရသူက ေမာရွမ္း သိုခ်ည္ဘြားအား စစ္ကိုင္းကို လာေရာက္တိုက္ခိုက္ရန္ ဖိတ္ေခၚသည္။ သိုခ်ည္ဘြားလည္း နရသူဖိတ္ေခၚသည့္ အတိုင္း စစ္ကိုင္းကို စစ္ခ်ီ၍ တိုက္လွ်င္ မင္းေျပာက္ႏွင့္ တကြတစ္ၿမိဳ႕လံုး ၾကခတ္၀ရာ ဘက္သို႔ ထြက္ေျပးၾကသည္။ တစ္ဖန္ သိုခ်ည္ဘြားသည္ စစ္တိုက္ရာ မကူေကာင္း ေလာဟု အမ်က္ထြက္၍ ပင္းယကိုကူး၍ တိုက္ကာ နရသူကိုပါ ဖမ္းယူသြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာပါနရသူဟု တြင္သည္။ [1]
အသိခၤယာေစာယြန္း
From Myanmar Online Encyclopedia
ပင္းယၿမိဳ႕တည္ တစ္စီးရွင္ သီဟသူမင္း၏ သားေတာ္ မင္းေစာယြန္းသည္ သာသနာႏွစ္ ၁၈၅၉၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္-၆၇၇တြင္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ကိုတည္၍ သီရိအသခၤယာဟူေသာ ဘြဲ႔မည္ခံကာ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဘက္တစ္လႊားကို မင္းျပဳေတာ္မူသည္။ နံေတာ္=တနလၤာသား၊ အိမ္နိမ့္=၁၄-ႏွစ္၊ နန္းသက္=၈-ႏွစ္၊ သက္ေတာ္=၂၂-ႏွစ္ တြင္ နတ္ရြာစံသည္။ ေကာဇာသကၠရာဇ္-၆၈၀တြင္ ေထာင္သင္းအစုႏွင့္ ျမင္းကိုးသင္း ဘြဲ႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ (ယခုတိုင္ စစ္ကိုင္းေထာင္သင္း)ဟု၍ တြင္သည္။ အသိခၤယာေစာယြန္းသည္ ဘုန္းလက္႐ံုးအာဏာႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူ၏။ ျပည္သူလူထု ရဟန္းတို႔အားလည္း သနားၾကင္နာေတာ္မူသည္။ သကၠရာဇ္ ၆၈၂-ခုႏွစ္တြင္ စႀကၤန္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေတာ္မူၿပီး ၆၈၄-ခုတြင္ ၿပီးစီးသည္။ ထိုႏွစ္မွာပင္ နတ္ရြာစံေတာ္မူၿပီး ေနာင္ေတာ္ တရဖ်ားႀကီး နန္းဆက္ခံသည္။ [1]
- ရာဇ၀င္ေက်ာ္တြင္ သာသနာႏွစ္ ၁၈၅၂၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္-၆၇၀ ဟုျပဆိုသည္။ [2]
အသိခၤယာေစာယြန္းတြင္ သမီးေတာ္ စိုးမင္းကိုယ္ေတာ္ႀကီး၊ သားေတာ္ ေက်ာ္စြာမင္း၊ သားေတာ္ ေနာ္ရထာမင္းရဲ(မင္းရဲမင္းႀကီး)၊ သားေတာ္ ရတဖ်ားငယ္မင္း ေလးပါးရွိသည္။
မင္းေျပာက္
From Myanmar Online Encyclopedia
မင္းေျပာက္သည္ ရတဖ်ားငယ္မင္း၏ ေယာက္ဖျဖစ္သည္။ မင္းမ်ဳိးမဟုတ္။ မင္းေျပာက္သည္ (ခရစ္ႏွစ္-၁၃၆၄)(ေကာဇာ သကၠရာဇ္-၇၂၆)တြင္ နန္းတက္သည္။ ပင္းယရွိ နရသူ(ေမာပါမင္း)ႏွင့္ မသင့္တင့္ေပ။ နရသူ၏ ဖိတ္ၾကားမႈေၾကာင့္ ေမာရွမ္း သိုခ်ည္ဘြားတို႔ လာေရာက္တိုက္ခိုက္ သည္။[1]ထိုတြင္ ထိုသတင္းကို မင္းေျပာက္ၾကားလွ်င္ တူေတာ္သူ ရာဟုလာ(ေနာင္တြင္ သတိုးမင္းဖ်ား ျဖစ္မည့္သူ) အားတေကာင္းမွ ဆီးႀကိဳတိုက္ေစေသာ္လည္း အင္အားခ်င္းမမွ်သျဖင့္ ဆုတ္ရသည္။ မင္းေျပာက္လည္း အမ်က္ထြက္ကာ ရာဟုလာအား သံေျခခ်င္းျဖင့္ ၾကခတ္၀ရာသို႔ ပို႔ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေမာ၀္ရွမ္းတို႔၏ ရန္စစ္ကိုမခုခံႏိုင္သျဖင့္ ထြက္ေျပးရသည္။ ၾကခတ္၀ရာသို႔ ေရာက္လွ်င္ တူေတာ္ရာဟုလာက အၿငိဳးျဖင့္ သတ္သျဖင့္ လြန္ေလသည္။ [2]
ပင္းယျမိဳ႕
From Myanmar Online Encyclopedia
ပင္းယၿမိဳ႕သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ပင္းယၿမိဳ႕သည္ ယေန႔အင္းဝမွ ေတာင္ဖက္ ေက်ာက္ဆည္နယ္ အနီးတြင္ တည္ရွိသည္။ ပင္းယၿမိဳ႕ကို စတင္တည္ေထာင္သူမွာ တစ္စီးရွင္သီဟသူ ျဖစ္သည္။ ပင္းယကို မတည္မီက အင္းဝေနရာတြင္ ၿမိဳ႕တည္ရန္ ၃ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ႀကိဳးပမ္းေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္သျဖင့္ ပင္းယေနရာသို့ ေျပာင္းေရြ႕ကာ ၿမိဳ႕တည္ျခင္းျဖစ္သည္။ [1]
[ျပင္ဆင္ရန္ ] ၿမိဳ႕အမည္ေခၚတြင္ပံု
ပုဂံေခတ္ကုန္ဆံုးခ်ိန္တြင္ ေနာင္ေတာ္ႏွစ္ပါးနတ္ရြာစံသျဖင့္ တစ္စီးရွင္ သီဟသူသည္ ၀ိဇယပူရ ဘြဲ႔ခ်ီေသာ ပင္းယၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္ေတာ္မူသည္။ ၿမိဳ႕တည္စဥ္အခါက ေရႊစည္းခံု ဘုရားရွင္ေျမကို တူးရာ ေရႊအဆင္းကဲ့သို႔ ရွိေသာ အ႐ိုး၊ အခက္၊ အရြက္၊ အသီးႏွင့္တကြ ေရႊပန္းပင္တစ္ပင္ ေျမတြင္ရ၍ ပန္းရ ေနာင္တြင္ ပင္းယ ဟုတြင္သည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕တည္စဥ္က သတ္မွတ္ခဲ့ေသာ အမည္မွာ ဝိဇယပူရ ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕နန္းတည္ၿပီးလွ်င္ နန္းဖြင့္အပ္ေသာ အစီအရင္ကို မသိကုန္ေသာေၾကာင့္ ပုဂံမွ မိဖုရား ဖြားေစာကို ေရႊေဖာင္ေတာ္ႏွင့္ ပင့္ရသည္။ ဖြားေစာအစီအရင္ျဖင့္ သီဟသူသည္ နန္းဖြင့္မဂၤလာ၊ ထီးေဆာင္းမဂၤလာ၊ ဘိသိက္မဂၤလာ၊ အခါတို႔ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သီရိႀတိဘ၀နာဓိတ်ာပ၀ရ သီဟသူရ ဓမၼရာဇာ အမည္ကို ခံေတာ္မူ၍ ဘိသိက္ေျမႇာက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဖြားေစာက သီဟသူကို `ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးေပစြ´ ဟု ခ်ီးမြန္းၿပီးေသာ္ အေနာ္ရထာလက္ထက္ကပင္ ရွိေသာ ေရႊေသာက္ေရတင္ႏွင့္ ေရႊဓားႀကိဳးကို ေပးခဲ့သည္။ သီဟသူမင္းႀကီးကလည္း ဖြားေစာကို အခမ္းအနားအစံု ေပးေတာ္မူသည္။ [2]
စတင္တည္ေထာင္သူ တစ္စီးရွင္သီဟသူမွ ေနာက္ဆုံး ၆-ဆက္ေျမာက္ မင္းျဖစ္သည့္ ဥဇနာေျပာင္ ထိ ၿမိဳ႕၏သက္တမ္းမွာ ၅၂ ႏွစ္ သာၾကာသျဖင့္ တိုေတာင္းလွသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ပင္းယႏွင့္ စစ္ကိုင္း ႏွစ္ၿမိဳ႕လုံးကို ေျမာက္ဖက္တစ္လႊားမွ ေမာဝ္ရွမ္းအႀကီးအကဲ သိုခ်ည္ဘြားက လာေရာက္တိုက္ခိုက္သျဖင့္ ပ်က္စီးရျခင္းျဖစ္သည္။ ရွမ္းတို႔ နရသူ အားဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၿပီးေနာက္ ဥဇနာေျပာင္ နန္းတက္ေသာ္လည္း တစ္လေက်ာ္အၾကာတြင္ စစ္ကိုင္းတြင္ မင္းျပဳေနသည့္ သတိုးမင္းဖ်ားက လာေရာက္တိုက္ခိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အင္းဝၿမိဳ႕ကို တည္ကာ ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ေျပာင္းေရႊ႕နန္းစံေလသည္။
စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕သမုိင္း
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၃၁၅ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ (ပုဂံပ်က္သုဥ္းသြားၿပီးေနာက္)ကာလအတန္ငယ္ၾကာေအာင္ လြတ္လပ္သည့္ ရွမ္းဘုရင့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၃၆၄ ခုႏွစ္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို အင္းဝသို႔ ယင္းၿမိဳ႕တည္ နန္းတည္သူ၏ ေျမး သတိုးမင္းဖ်ားက ေရႊ႕သြားေတာ္မႈသည္တြင္ ဝန္းပတ္ျခာ အိမ္ေဂဟာတို႔ကိုလည္း အင္းဝေခတ္၌ တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။
စစ္ကိုင္းျမိဳ႕ကို စဦးတည္ေတာင္သူမွာပုဂံေခတ္ အကုန္တြင္ ၾသဇာထူေထာင္ၾကသည့္ ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦးအနက္ အငယ္ဆံုးျဖစ္သည့္ သီဟသူ မွဆင္းသက္သူ အသိခၤယာေစာယြန္း ျဖစ္သည္။ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၆၈၄ ခုႏွစ္တြင္ စတင္တည္ထားခဲ့ၿပီး “သာယာဝိုင္း စစ္ကိုင္းတည္”ဟု မွတ္သားခဲ့ၾကသည္။ မူလအမည္မွာ ေဇယ်ာပူရ (ေအာင္ၿမိဳ႕) ျဖစ္ၿပီး မင္းအဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ရာမွ စစ္ကိုင္းဟု ေျပာင္းလဲ ေခၚတြင္ခဲ့သည္။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဦးတြင္ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမင္းသည္ ေရႊဘို ႏွင့္ စစ္ကိုင္း ႏွစ္ဌာနလံုးတြင္ နန္းစံခဲ့သည္။ထို႔ျပင္ စဥ့္ကူးမင္းနန္းတက္လွ်င္ ဘေထြးေတာ္မ်ားကို နန္းလုမည္စိုးသျဖင့္ အင္း၀မွ စစ္ကိုင္းအနီးအပါးရွိ ေက်းရြာမ်ားသို႔ ႏွင္ခဲ့သည္။
ဒုတိယကမာၻစစ္ ျဖစ္ေသာအခါ၌ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ လူမ်ားသည္ စစ္ကိုင္းေတာင္သို႔ ေရွာင္ေျပးပုန္းၾကရသည္ဟု သိရသည္။