ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ပဲ KIAမွ လြတ္ေျမာက္လာျခင္း
Geschrieben am 23.10.2011 von
phoaung008
ဒီအခ်ိန္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဝန္ထမ္းအခ်ိုဳ႕ေတြအတြက္ မလြယ္လွ ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ရးလုပ္ငန္း KIA လမ္းေၾကာင္းရွိရာ လိုင္ဇာ ဗန္ေမာ္ ေဒၚဖုန္းယံ ၿမိဳ႕သစ္ ဆင္ဘိုအနီးရွိဝဲႀကီးေတာင္ တာေလာႀကီး မလိယန္ေတာ္ ဝါရွွီဘြန္ေတာင္ CDMAစခန္းမ်ား မိုကၠ၈ိုေဝဗ့္စခန္းမ်ားအတြက္ ပိုမိုမလြယ္ကူလွး။ ဗန္ေမာ္မွသူငယ္ျခင္း ျမင့္ေဇာ္ဦး ေခါက္ဆင့္စခန္းတြင္ မိုကၠ၈ို စက္ပစၥည္းမ်ားသြားေရာက္ျဖဳတ္ယူရင္း KIA လက္အတြင္းသို႕ က်ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
သူတို႕လက္တြင္ က်ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ လြယ္အံမထင္။ ေျပးရင္လဲ လြတ္ေအာင္ေျပး မလြတ္က သက္မည္ ေသမည္ထင္။
ဆက္သြယ္ေရး၏ လွ်ိုဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ား အဓိကပိြဳင့္မ်ား ေမးျမန္းခိုင္းေစပါက လုပ္လွ်င္လုပ္ မလုပ္လွ်င္ ၿခိမ္းေေျခာက္မည္ ညွင္းစဲးမည္ အသက္ခံရမည္လားမသိ။ ၿမိဳ႕သစ္မိုကၠ၈ိုစခန္းမွ အသိတစ္ေယာက္လဲ စခန္းဝင္စီးရင္ အျပစ္ခက္ခံရသည္။ ေတာထဲတြင္ အေလာင္းရွာရန္ ခက္ခဲေနသျဖင့္ ရွင္သည္လား ေသသည္လား အတိအက် မသိရေသး။ သူတို႕လက္တြင္ပါသြားသူအဖို႔ ခိုင္းတာလုက္မလား ေသမလား ဒီႏွစ္လမ္းသာစဥ္းစားဘို႕သာရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ျခင္း အၾကမ္းဖက္ျခင္းအလုပ္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ်မလုက္လို။ စားဝတ္ေနေရး
အတြက္ ဒီဆက္သြယ္ရးအလုပ္ကလဲ မလုက္လို႕မျဖစ္ျပန္။ ဘယ္္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အတက္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ သတိထားၿပီး လုက္ကိုင္ေနရသည္။
ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႕ညပိုင္းတြင္ တာေလာႀကီး ဥကၠဌေဟာင္းဦးဆန္းထူကို ဖမ္းႀကိဳးတုပ္ကာ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားသည္။
သူအေၾကာင္းႏွင့္သူမို႕ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ တစ္ေန႔ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့ မေတြးခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာမဟုက္တာမွ်မလုက္ မတရားတာမလုက္ အားလံုးႏွင့္အတက္ႏိုင္ဆံုး အဆင္ေျပေအာင္ ေကာင္းေအာင္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ကို ။သိပ္ၿပီးေတာ့လဲ မလန္႔လွ မေၾကာက္လွ။ ကၽြန္ေတာ္စခန္းတြင္ စစ္တပ္အေစာင့္ ရဲအေစာင့္ ဘယ္သူမွ်ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မွ်မရိွ။ ဒါလဲ ေကာင္းပါသည္။ ႏုိမဟုက္ရင္ သူတို႕အျခင္းျခင္းျပစ္ခတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ပါၾကားညပ္ေသသြားႏိုင္သည္။
တခါတေလ ညတေရးႏိုးတိုင္း သူတို႕လႈပ္ရွားမႈတခ်ိဳ႕ကို ညအေမွာင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဝိုးတို႕ဝါးတား ျမင္ရတက္သည္။ သူတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား
အားနည္းခ်က္မ်ား အားသာခ်က္မ်ား ကၽြန္ေတာ္မ်က္ဝန္းတြင္ အတိုင္းသား
8.10.11 ေန႔တြင္ မိုးၿပိဳခဲ့သည္၈ွိေသာ္ဆိုသည့္ စကားပံုအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္၏ ျပည္နယ္မန္ေနဂ်ာထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္စခန္းအတြက္ အေျခအေန မေကာင္းေၾကာင္းကို သတင္းပို႔ခဲသည္။
ျပည္နယ္မန္ေနဂ်ာသည္ ကၽြန္ေတာ္၏စခန္းအတြက္ လံုၿခဳံေရးခ်ထားရန္ စီစဥ္ၿပီး အေျခအေနထူးျခားမႈ၈ွိပါက ျပန္လည္သတင္းပို႕ရန္မွာၾကားခဲ့ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏တျပည့္ေက်ာ္မွာလဲ ကၽြန္ေတာ္အားခြင့္တိုင္ၿပီး ေနရပ္ရႊာသို႔ ေခၱခဏျပန္သြားေသာေၾကင့္ ညပိုင္းတာဝန္ဝတၱရားမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေရးပ်ာက္ရေလၿပီ။
10.10.11 ေန႔ ပိုင္း ၇နာရီတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစာၿပီး ကၽြန္ေတာ္၏ခယ္မျဖင့္ စကားေကာင္းေနဆဲ။ ညပိုင္း ၈ နာရီသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဘးအိမ္မွမိန္းကေလးအေဖာ္အျဖစ္ ညဆြမ္းခ်က္ကူ
အတူကူအိပ္ မနက္ဆြမ္းပုို႕ရန္ ေခၚသြားေလသည္။
အိပ္ေရးပ်က္ေသာညမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္အမ်ိုဳးသမီးအား ကၽြန္ေတာ္အား ညဆယ္နာရီခြဲမွႏိုးရန္ မွာၿပီး
အိမ္အေပၚထပ္သို႕တက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေလသည္။
တဝုန္းဝုန္းဆူသံမ်ားေၾကာင့္ ရုတ္တတရက္ ကၽြန္ေတာ ႏိုးလာခဲ့သည္။ အိပ္ေရးမဝသ ရုတ္တရက္ႏိုးလာသျဖင့္ စိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လွန္းၾကည့္လိုက္သည္။
`ဟာ သြားၿပီ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ KIAတို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသနည္း။ သတင္းေပးမွားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္စခန္းသို႕ေရာက္ရွိလာျခင္းဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာမိသားစုမ်ား ဘယ္ေရာက္ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္ၾကသနည္း။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူသြားသည္။
သူတို႕ အိမ္ေအာက္ထပ္ႏွင့္၈ံုးၿခံပတ္လည္တြင္ လိုက္ရွာၾကသည္ထင္။
အင့္အား ၇ေယာက္ခန္႔ ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႕ ဓါတ္မီးျဖင့္ထိုး ေသနတ္ျဖင့္ဝိုင္းခ်ိန္ကာ ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည္။
အနားေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ကို ဖမ္းျခဳပ္ကာ လည္ပင္းကို ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေလေတာ့သည္။
က်န္တဲ့လူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ။
မသိဘူ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။
ေသနပ္ရွိလား။
မရွိဘူး။
ေျပာလို႕သာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမွမဟုက္တာ ဘယ္လိုေသနပ္ရွိရမွာလဲလို႕သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးသည္။
ျခင္ေထာင္ထဲ အိပ္ယာထဲမခ်န္ ကၽြန္ေတာ္မိသားစုကို လိုက္ရွာၾကသည္။
သူတို႕အျပင္ေရာက္ေနၾကသည္ထင္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့ေလသည္။
လာစမ္းဟု ကၽြန္ေတာ္ကို ေသနပ္ျဖင့္ေထာက္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ခန္းထဲသို႕ ႀကိဳးျဖင့္ဆြဲေခၚၿပီး ေသတၱာေသာ့ကို ဖြင့္ခိုင္းေလသည္။
တကယ္ ေသနပ္ရွိသည္ထင္လို႕လား ပစၥည္းယူခ်င္လို႔လား ကၽြန္ေတာ္မသိ။
ေသတၱာပြင့္သြားေသာအခါ သူတို႔ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ၏ေခၽြးနည္းစာမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေရႊထည္လက္ဝတ္လက္စားထည့္ထားေသာ ဘူးကေလးမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ အင္း ငါ့ပစၥည္းေလးေတြေတာ့ သြားပါၿပီဟု စိတ္မွာ ထင္လိုက္သည္။
ေနာက္ထပ္က်န္ရွိိေနသည့္ ေသာခက္မထားေသာေသတၱာတစ္လံုးကို ဖြင့္ခိုင္းသျဖင့္ ကႊ်န္ေတာ္ဖြင့္ျပလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကို အျပင္သို႕ဆြဲထုတ္ေခၚေဆာင္သြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ေသတၱာအတြင္းရွိ ကၽြန္ေတာ၏္လက္ဝတ္လက္စားဘူးမ်ားကို
တစ္ခ်က္ျပန္ကာ ငဲ့ၾကည့္မိသည္။ ဘယ္သူလက္ခ်က္ေၾကာင္ ့ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ေခၽြးနည္းစာကေလးမ်ား မရွိေတာ့ပါ။
ႀကိဳးတုပ္ထားေတသာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေသနတ္ျဖင့္ေထာက္ၿပီး အိမ္ေအာက္သို႕ ဆင္းခိုင္းပါသည္။ အေရးထဲ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ တစ္မ်ိဳး။ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖစေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္တစ္စံုအတြက္ ဖိနပ္ဖိနပ္ဟု အတင္းေအာ္ကာ ဖိနပ္စီးဘို႔ ႀကိဳးစားေနေသးသည္။ ဘာဖိနပ္လဲဟု ေဆာင့္အတြန္းခံလိုက္ရမွ ကၽြန္ေတာ္ စက္မ်ားရွိရာ စခန္းအတြင္းသို႔ ေခ်ဗလာျဖင့္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ မင္းတို႕စခန္းရွိလို႕ ငါတို႕တ၈ုတ္ဖုန္းေတြ မရတာ မင္းတို႔ တ၈ုတ္လိုင္းကို ပိတ္တယ္မဟုက္လားဟုေမးပါသည္။ ဘာမပိတ္ရမလဲဟု ကၽြန္ေတာ္ကို ေကအိုင္ေအတစ္ေယာက္မွ ဟိန္းေဟာက္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ တရား၈ံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တရားမွ်မွ်တတ အစစ္ခံေနရျခင္း မဟုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ဘာေကာင္းႀကိဳးမွ်ရွိမည္လဲမဟုက္။ ဘယ္စက္ေတြက အေရးႀကီးဆံုးလဲဟု သူတို႔ေမးပါသည္။ ဒီစက္ ဒီစက္ေတြပါဟု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖပါသည္။ အဲဒီစက္ေတြပိတ္လုိက္ရင္ ဖုန္းေတြ ဆက္လို႔မရေတာ့ဘူးမဟုက္လားဟု ေမးပါသည္။ မရေတာ့ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ျဖဳတ္ဟုေျပာပါသည္။ ဝက္အူလွည့္ျဖင့္တပ္ဆင္ထားေသာ စက္ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ျခည္းသပ္သပ္ျဖင္႔ ဘယ္လိုျဖဳတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ဒီအတိုင္းျဖဳတ္လို႔မရဘူးဟု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ဖုန္းကနဲဆို ကၽြန္ေတာ္နာရင္းတစ္ခ်က္ အအုတ္ခံလိိုက္ရသည္။ မင္းကလိီကမာမလုက္နဲ႔ ညာဏ္နီညာဏ္နက္မ်ားမယ္မၾကံနဲ႔။ မင္းတို႕ အစိုးရလဲ အရမ္းညာဏ္နီညာဏ္နက္မ်ားတယ္ ျဖဳတ္ဟူ၍ ေနာက္ထပ္ အတင္းအက်ပ္ခိုင္းပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေဘးသို႔ ဆန္႔ကား၍ ဒီအတိုင္းျဖဳတ္လို႔မွမရတာဟု ခပ္ၾကယ္ၾကယ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ဝက္အူလွည့္ပါမွ ျဖဳတ္လို႔ရမယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အင္ဂ်င္စက္ခန္းအတြင္းသို႔ ဝက္အူလွည့္ႏွင့္ ဆိုဒ္ခြမ်ားရွာေဖြယူေဆာ္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ျပစ္ခ်ေပးၿပီး ေရာ႔ျဖဳတ္ဟူ၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ပုံမွန္ျဖဳတ္ေနစဥ္အတြင္း ေကအိုင္ေအငယ္သားတစ္ေယာက္မွ ျမန္ျမန္ျဖဳတ္ဟု ႀကိမ္းေမာင္းပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေခါင္ေဆာင္ဟု ယူဆရသူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးျဖဳတ္ ငါတို႔ တစ္ညလံုး အခ်ိန္ရတယ္ဟူ၍ ျပန္ေျပာျပန္သည္။ ေမးခ်င္တိုင္း ေမးခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယက္ကျမန္ျမန္ျဖဳတ္ တစ္ေယာက္က ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္္လိုလုပ္ရမလဲဟုသာ ေမးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သူတို႕ေခါင္းေဆာင္ဟုယူဆရသူသည္ ထိုင္ခံုယူ၍ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမွ်ကို ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ လည္ပင္းကိုႀကိဳးခ်ည္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို ႀကိဳးကိုင္၍ ေသနတ္ျဖင့္ေထာက္ထားေသာသူကေတာ့ တစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ေခ်ေယာင္ျပ၍ ပတ္ေျပးေနသူက တစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖဳတ္ၿပီးသမွ်ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ယူ၍၈ိုက္ခြဲးဖ်က္ဆီးေနသူမ်ားမွာ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။
ဒါက ဘာလဲ ကၽြန္ေတာ္ စက္ကို အေအးေပးထားေသာ ပန္ကာကို ယူလာ၍ ေမးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ပန္ကာဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ဘာလုပ္တာလဲဟုျပန္ေမးျပန္သည္။ စက္ကို အေအးေပးတာဟု အေျဖ၊ သူပန္ကာကို ဝုန္းကနဲေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္၏ေရွ႕တြင္ပင္ ၈ိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးလိုက္ပါေတာ့သည္။
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နည္း အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ပစၥည္းကိုမွ်လဲ မဖ်က္ဆိီးဘူးပါ။ မည္သူတစ္ဦတစ္ေယာက္ကိမွ် စိတ္ထိခိုက္ဆင္းရဲေအာင္လဲ မလုပ္ခဲ့ဘူးပါ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က်မွ ဘာေအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ စီတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုပဲ ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ တရားမွ်မွ်တတသာလွ်င္ စာေဖြစားေသာက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ေခၽြးနည္းစာမ်ားကို ပင္ပင္ပန္းပန္းစုေဆာင္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာရပိုင္ခြင့္ကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္ ေက်းရြာအတြက္ ၈ံုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ သံုးစြဲခဲ့သည္။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသနည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမိသည္။
သူတို႔စိတ္တိုင္းက်ဖ်က္ဆီးၿပီးေသာအခါ ႀကိဳးတုပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို စစေေမးပါေတာ့သည္။
နာမည္ဘယ္သူလဲ။
အိုက္ဟိုင္းပါ။
အေဖနာမည္။
ဦးစိုင္းလင္း
အေမနာမည္
ေဒၚနန္းဆာ
ဘာလူမ်ိဳးလဲ
ရွမ္းဗမာ
ျပသနာ ဗမာလူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ အယံုအၾကည္နည္းပါးသူတို႔ကို ဗမာဟု ထည့္ေျပာမိေလၿပီ။ လႊတ္ကနဲေျပာၿပီးမွေတာ့တက္ႏိုင္။
ထို႔ေနာက္ ဘာရွမ္းလဲဟုေမးပါေတာ့သည္။
ဟာ ရွမ္းႀကီးပဲဟူ၍ ကၽႊန္ေတာ္ကို စစ္ေမးသူက ေရရြတ္ကာ သတို႔စကားေေျပာစက္မွတဆင္ ့ ေျပာသံမ်ားႏွင့္ ကခ်င္လို ေျပာသံမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။
ဒီ အေျခအေနအထိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မလႈပ္ရွားေသးပါ။
ေခတၱၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ကို စိဒိအမ္ေအ၈ံုးေရွတြင္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္၍ တိုင္မွာႀကိဳးတုပ္ကာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားပါေတာ့သည္။
ကဲငါတို႕႕႔ ဒီေနရာကို မိုင္းခြဲးမယ္။ မင္းကိုဒီမွာ ႀကိဳးတုပ္ၿပီးထားခဲ့မယ္။ မင္းအဲဒီမွာ ေသပါေစေနာ္။
ဟာ အဲဒီလိုေတာ့ မလုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ထိတ့္လန႔္သြားသည္။ တကယ္ေသမည့္အေရး ေသမည့္ေဘးကို။ အခ်ိန္တို ခဏတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ ကုေဍကုဍာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ။
ငါ ငါ............။ သြားၿပီ ဘယ္လုိေသရေတာ့မလဲ ။ သူတို႔ခြဲေသာမိုင္းႏွင့္ တစ္စစီျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေသမွာလား။ ေဝဒနာေတြ မခ်ည့္မဆ့ံေဝဒနာေတြ အၾကာႀကီးခံ ဒါဏ္ရာျပင္းထန္စြာျဖင့္ ညည္းညူ၍ေသရမည္လား။
ဘုရားစာေတြ ဂုဏ္ေတာ္လား စိႏၱာမဏိလား ဘာရြတ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္တို႔သည္ လူလားေျဗာင္ဆန္ေနေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဝန္းနည္းစြာျဖင့္ ၈ွိုက္ႀကီးတငင္ ျပင္ထန္ေသာ သက္ျပင္းကို သံုးခါေတာင္၈ႈိက္မိသည္။ အို ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔ ဝမ္းနည္းေနလို႔ ဘာထူးလာမွာလဲ။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္ပဲေပါ့။ ငါေသႏိုင္ၿပီလား ။ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္သည္။ မေသႏိုင္ေသးပါဘူးဟုေတာ့ အေျဖေပးစဲ။ စိတ္အစဥ္မွာ မေသႏိုင္ေသးပါဟု ျပန္လည္ေခ်ပႏိုင္ေသာလဲ မိမိ၏စိတ္တြင္ တိတ္တခိုး ယံုၾကည္မိခဲ့ေသာ္လည္း ေၾကာက္ရြံစိုးရိမ္စိတ္တို႔သည္ က်န္ရွိေနဆဲ။ စိတ္ထဲမွ သရဏဂုဏ္ကိုသာ ခပ္က်းဲက်ဲး ရြတ္ဆုိေနမိတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ၏စိတ္တို႔သည္လဲ လွ်င္ျမန္စြာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ႏွင့္ ျပင္းထန္စြာ ေယက္ယက္ခက္ေနေတာ့သည္။
မတက္ႏိုင္ပါ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကံအတိုင္းပဲရွိေစေတာ့။
နည္းနည္းၾကာေသာအခါ ေကအိုင္ေအထဲမွ တစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ္ကို စကားလာေျပာပါေတာ့သည္။ မင္းအခုနတုန္းက အရမ္းငိုတယ္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာက္သြားသလား။ ကၽြန္ေတာ္ မငိုပါ သို႔ေသာ္ သူကၽြန္ေတာ္ငုိတယ္လို႔ ဘယ္လို ထင္သြားသည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဟာ လန္႔ေတာ့လန္႔တာေပါ့ဗ်ာ။ မင္းအသက္ ဘယ္ေလာကရွိၿပီလဲ။ 33ႏွစ္ပါ။
ဟာ အဲဒီေလာက္ေတာင္ရွိၿပီလား ဟားဟားဟားဟူ၍ ျပင္းထန္စြာ ရယ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပုပုေသးေသးျဖစ္ေနပါသျဖင့္ ညအေမွာင္ မထင္မရွားမွာ ကၽြန္ေတာ္၏အသက္ကို ငယ္ရြယ္သူဟူ၍ သူတို႔ ခန္႔မွန္းထားပံု ရပါသည္။ ေဘးအိမ္မွ ၄င္းရယ္သံကိုၾကားေသာအခါ အိုက္ဟိုင္းအား သူတို႔ ႀကိဳက္သလို ႏွိက္စက္ကာ သေဘာက်လြန္း၍ ရယ္ေနခ်င္းျဖစမည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ၾက၍ ကၽြန္ေတာ္အား လႊန္စြာ သနားေနၾကပါေတာ့သည္။
မင္းဘာဘြဲ႔ရၿပီးၿပီလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႔မရပါ။ 10တန္းသာေအာင္ပါသည္ဟုဆိုၿပီး GTI ေက်ာင္ဆင္းဆိုသည္ကို မေျပာပဲ ခ်န္လွပ္ထားလိုက္ပါသည္။
မင္းငါတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရမယ္ဟုလဲ ေျပာေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ သားမယားေတြနဲ႔ဟူ၍သာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
မင္းဒီအစိုးရအလုက္ကို ဘာျဖစ္လို႔လုက္တာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္အရြယ္မေရာက္ခင္ အေဖဆံုးသြားလို႔ပါ။
မင္းတျခားအလုက္ေတြ လုက္စားစရာ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ဟာကို။
မင္းတို႔ရွမ္းေတြ ဘာလုက္ေနလဲ သိလား။
ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဟုက္ဟူ၍သာ ျပန္လည္ေျဖလိုက္ပါေတာ့သည္။
ေနာက္ဒီအလုက္ကို မလုက္နဲ႔ ၾကားလား။
ဟုက္ ကၽြန္ေတာ္မွာ တဟုက္တည္းသာ ဟုက္ေနရပါေတာ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ေကအိုင္ေအတစ္ေယာက္က ဒီဆက္သြယ္ေရးစခန္က စစ္ေၾကာင္းသံုးလား။
မဟုက္ပါဟု ကၽြန္ေတာျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ဘာမဟုက္ရမွာလဲ ဒီစခန္းကို ဘယ္သူပိုင္တာလဲ။
အစိုးရပိုင္တာပါ။
စစ္တပ္ဆိုတာလဲ အစိုးရမဟုက္ဘူးလား။
ဟုက္ပါတယ္။
ေအးေနာက္ဆိုရင္ စကားေျပရင္ ၾကည့္ေျပာဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းပါေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ေကအိုင္ေအတစ္ေယာက္က တိုင္မွာလက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို ပါစပ္တြင္ အဝတ္ျပန္လည္၍စည္းပါေတာ့သည္။
ေခတၱၾကာေသာအခါ လာ မိုင္းခြဲရင္ မင္းလြတ္မွာမဟုက္ဘူးဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ကို ၈ံုးအတြင္းႀကိဳးတုပ္ထားရာမွ ၈ံုးေရွမွ ဦးညိဳေဒၚေသာင္းအိမ္ေရွတိုင္တြင္ ျပည္လည္၍တုပ္ထားပါေတာ့သည္။
ေခတၱျပန္လည္၍ၾကာလာေသာအခါ ဟင္းဒီမွာလဲ လြတ္မွာ မဟုက္ဘူးဆို၍
ေဒၚတင္မိ အိမ္ေရွ႕တြင္ ျပန္လည္၍ႀကိဳးတုပ္ပါေတာ့သည္။
သူတို႔ လုက္ကိုင္ေနစဥ္အတြင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္အား ေခါင္းငံု႕ထားဟု ေျပာပါသည္။
ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ CDMAစခန္းအား ေဖာက္ခြဲးဖ်က္ဆီးပါေတာ့သည္။
ပထမ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရေသာ အသံမ်ားမွာ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ထဲမွာေတာ ဟာ သြားၿပီ ဘာေတြဘယ္ေလာက္အထိ ပ်က္စီးကုန္ၿပီလဲဟုသာ ေတြးေနမိေတာ့သည္။
သို႕ေသာ္ စခန္းအတြင္းရွိ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္မွာေတာ့ လည္ပက္ေနဆဲ။
အတန္ၾကာေသာအခါ အင္ဂ်င္ခန္းဘက္တြင္ ေပါက္ကြဲးသံမ်ား ဆက္လက္ၾကားရပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ အင္ဂ်င္လည္ပက္မႈမွာ ရပ္မသြားပဲ ဆက္လက္လင္းေနသည့္ 20watt အီၾကာေကြးမီသီးမွ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္၍ျမင္ေနရဆဲ။
ေပါက္ကြဲးမႈ ၈ခ်က္ေျမာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ အင္ဂ်င္လည္ပက္သံ ရပ္စဲသြားပါေတာ့သည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ စခန္းအတြင္းရွိမီးမ်ားမွာ အေမွာင္အတိ။
မနက္ျဖန္က်ရင္ မင္းဒီရြာကေန ခ်က္ခ်င္းျပန္ ေနာက္ဒီမွာ လာလုက္မစားနဲ႕ ၾကားလား ဝန္နင္ေနာ္ဟူ၍ ေကအိုင္ေအထဲမွတစ္ေယာက္က ကြန္ေတာ္အား ေျပာခဲ့ပါေသးသည္။
ထို႕ေနာက္ သူတို႔အင့္အား၇၀လံုး CDMAစခန္းအတြင္းမွ အဆင့္ဆင့္ ထြက္ခြါၾကေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္အား ေခၚေဆာင္သြားမည္ေလာဟုသာေတြး၍သာ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္က မင္းကို ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ထားခဲ့မယ္ မင္းမိန္းမ လာျဖည္ေပးပါေစ။ ေခါင္းငံုထား ေမာ့မၾကည့္နဲ႕ ငါတို႔ျပန္လာခဲ့မယ္ဟူ၍ေျပာဆိုထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။