Blog of SALEISHA

My favourite Blog ........

ကၽြန္မ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ဘေလာ့(ဂ္) မ်ားကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္ ။

မသိေသးေသာ ၊မဖတ္ရေသးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ရည္ရြယ္ကာ ျပန္လည္ေ၀မွ်

ေပးျခင္းပါ ။ယခုေဖာ္ျပပါ စာမ်ားမွာ လက္ေစာင္းထက္ဆိုတဲ့ စာေရးသူမွ ေဖာ္ျပထားတဲ့

စာမ်ားအား ကၽြန္မသီတာငယ္မွ တဆင့္ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားျခင္းပါ ။

 မႏၱေလးကစခဲ့တဲ့ သမီးေတာ္ရာဇ၀င္

 - - - - - ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ျဖစ္သည္၊ ၁၉ ႏွစ္ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ အတိတ္ဟုလည္း ေျပာႏိုင္သည္။ မႏၲေလး နန္းၿမိဳ႕အတြင္း အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမွဴးကေတာ္ ဆရာ၀န္မႀကီးသည္ သူ႔ခင္ပြန္း တပ္မမွဴးကို ျဖဳတ္ပစ္ေတာ့ မလိုလို ေလသံ လႊင့္ၿပီးမွ မျဖဳတ္႐ံုမွ်မက တိုင္းမွဴး အျဖစ္ ရာထူးတိုးျမႇင့္ေပးကာ စီးပြားရွာ၍ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေသာ မႏၲေလးသို႔ ပို႔လိုက္သည့္ ေက်းဇူးရွင္...အေပၚ သူမတူေအာင္ ထူးျခားသည့္ ေက်းဇူးဆပ္နည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ရန္ စဥ္းစားေနသည္။

မဟုတ္သည့္ အႀကံအစည္ဆိုလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းထြက္ေလ့ရွိသည့္ အတိုင္း တိုင္းမွဴးကေတာ္ ဆရာ၀န္မႀကီးတြင္ ထခုန္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္လွသည့္ အႀကံအစည္ တစ္ရပ္က ခ်က္ခ်င္း ေပၚလာသည္။ သို႔ျဖင့္ အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ မႏၲေလးမွ တပ္မွဴးကေတာ္မ်ားကို အေရးေပၚ အထူးအစည္းအေ၀း ေခၚလိုက္သည္။ ယခု အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ အစည္းအေ၀း ခန္းမထဲတြင္ တိုင္းမွဴးကေတာ္၏ ေရွ႕တြင္ေတာ့ လက္ေအာက္ခံ တပ္မွဴးကေတာ္မ်ားက တိုင္းမွဴးကေတာ္၏ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀းမွ ႏႈတ္ႁမြက္စကားကို နာခံရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ “ညည္းတို႔ကို အေရးႀကီး ေျပာစရာ တစ္ခုရွိတယ္။ ေနာက္သံုးရက္ဆိုရင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး မိသားစု လာမယ္။ တကယ္ေျပာရရင္ ငါတို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲဆိုတာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့ ဘုရင္ပဲ။ သူ႔သားသမီးေတြဟာ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ေခါက္ကစၿပီး တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး သမီးေတြကို အရင္ကလို မမလို႔ မေခၚရေတာ့ဘူး။ သမီးေတာ္လို႔ ေခၚရမယ္ၾကားလား”ဟူသည့္ ေခတ္သစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္း၏ သမီးေတာ္ ရာဇ၀င္ကို စလိုက္ေတာ့သည္။ နားေထာင္ေနသည့္ တပ္မွဴးကေတာ္မ်ားကား တိုင္းမွဴး ကေတာ္ႀကီး၏ အဖားလြန္ေနပံုကို စိတ္ထဲမွ ရယ္ခ်င္ေနၾကေသာ္လည္း မ်က္ႏွာေသေလးမ်ားျဖင့္သာ နားေထာင္ေနၾကရသည္။ သူတို႔ ပါးစပ္မွ သမီးေတာ္ဟု ေခၚရမည္ကို ႏႈတ္ထြက္မရဲၾက။

ဤသည္ကို ရိပ္စားမိေသာ တိုင္းမွဴးကေတာ္ႀကီးက “ကဲကဲ...ညည္းတို႔က သူတို႔လာမွဆိုရင္ ပါးစပ္က မထြက္ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ အခုအရင္ ေလ့က်င့္လိုက္ရေအာင္ ငါ့ပါးစပ္က ေရွ႕ကဆိုျပမယ္။ နင္တို႔က စိတ္ပါ လက္ပါ လိုက္ဆိုၾက... သမီးေတာ္” ဟု တိုင္းမွဴးကေတာ္ႀကီးက တိုင္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ သမီးေတာ္ ဆိုသည့္ အသံႀကီးက တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ အစည္းအေ၀း ခန္းမႀကီးထဲတြင္ ဟိန္းထြက္လာသည္။ တိုင္းမွဴး ကေတာ္ႀကီးကား ပီတိေသာမႏုႆ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္မွာၾကား စရာရွိသည္မ်ားကို မွာၾကားကာ တပ္မွဴးကေတာ္မ်ားထဲမွ ဆရာ၀န္မမ်ားကို ခ်န္လွပ္ၿပီး က်န္သူမ်ားကို တန္းျဖဳတ္ ေပးလိုက္သည္။ တပ္မွဴးကေတာ္ ဆရာ၀န္မမ်ားသာ က်န္သည့္အခါ တိုင္းမွဴးကေတာ္ ဆရာ၀န္မႀကီက “ညည္းတို႔ကို တမင္ခ်န္ထားတာ ညည္းတို႔ကလည္း ဆရာ၀န္ ငါကလည္း ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ ငါတို႔က သူမ်ားထက္ ပိုရင္းၿပီးသား၊ ဒီေတာ့ ညည္းတို႔ကို အထူးတာ၀န္ေပးဖို႔ ခ်န္ထားတာ။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး သမီးေတြ ေဆာရီး ေဆာရီး ငါက စမွား ျပန္ၿပီ။ သမီးေတာ္ေတြ လာရင္ ညည္းတို႔က သမီးေတာ္ တစ္ေယာက္ခ်င္းအတြက္ တာ၀န္ယူရမယ္။ ဒါမွသာ က်န္းမာေရးကို အနီးကပ္ ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္သလို ညည္းတို႔က အိုင္က်ဴျမင့္ေတာ့ လိုတာကို ခ်က္ခ်င္းေဆာင္ရြက္ေပး ႏိုင္လိမ့္မယ္။ ညည္းတို႔ ေယာက္်ားေတြ အတြက္လည္း တက္လမ္းပြင့္တာေပါ့။ နားလည္တယ္ေနာ္” ဟုဆိုကာ အနီးကပ္မွာၾကားၿပီး ပြဲကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။

တိုင္းမွဴးကေတာ္အတြက္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာကို ရယူရန္ အခ်က္သံုးခ်က္ရွိသည္။ ပထမ အခ်က္မွာ သူမ၏ခင္ပြန္းက လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သလို သမီးတစ္ဦးက လူမ်ိဳးျခား၊ ဘာသာျခားျဖင့္ လူေရွ႕ သူေရွ႕ မေရွာင္တြဲေနသည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားကလည္း ပ်ံ႕ႏွ႕ံေနသည္။ ထိုထက္ဆိုးသည္မွာ သားျဖစ္သူက မူးယစ္ ေဆးစြဲေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေထာက္လွမ္းေရး တန္ခိုးထြားေနေသာ အခ်ိန္သမယတြင္ သူ႔ခင္ပြန္း တိုင္းမွဴးကလည္း မႏၲေလး ေထာက္လွမ္းေရး ၁၆တပ္မွဴးျဖစ္သူႏွင့္ လံုး၀မတည့္။ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္မွဴးက သူ႔ခင္ပြန္း၏ တယ္လီဖုန္းမ်ားကို ၾကားျဖတ္နားေထာင္ ေနသည္ဟုလည္း သတင္းမ်ား ထြက္ေနသည္။ ထို႔အတြက္ သူ၏ အားကိုးရာမွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ျပားျပား၀ပ္ ေၾကာက္ရေသာ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး မိသားစုတစ္စုသာ ရွိေတာ့သည္။

နန္းတြင္းသို႔ ရဟတ္ယာဥ္ ႏွစ္စီးျဖင့္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး မိသားစု ေရာက္ရွိလာေခ်ၿပီ။ နန္းတြင္းမွ ရဟတ္ယာဥ္ ဆင္းကြင္းႀကီးတြင္ တန္းစီေစာင့္ေနေသာ တန္ဖိုးႀကီး ကားမ်ား၊ ၀တ္စံုျပည့္ တပ္ထိန္းမ်ား၊ လာေရာက္ႀကိဳဆိုေနေသာ စစ္ဖက္နယ္စပ္မွ ပုဂိၢဳလ္မ်ားျဖင့္ ပြဲလမ္းႀကီး တစ္ခုသဖြယ္ စည္ကားေနသည္။ ရဟတ္ယာဥ္ကြင္းတြင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး မိသားစုကို ေရပူေရခ်မ္း ကမ္းလွမ္းၿပီး တိုင္းမွဴးကေတာ္က လက္ေရြးစင္ တပ္မွဴးကေတာ္ ဆရာ၀န္မေလးမ်ားကို သမီးေတာ္ တစ္ဦးခ်င္းစီ အတြက္ အနီးကပ္ျပဳစုရန္ ထည့္ေပးေနသည္။ မွာၾကားခ်က္အတိုင္း တိုင္းမွဴးကေတာ္မ်ားထဲမွ ဆရာ၀န္မေလးမ်ားက သမီးေတာ္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ ပစၥည္းမ်ားကို ကားေပၚသယ္ပို႔ျခင္း၊ အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာ မညိဳရေအာင္ ျပဳစုေနရသည္။ အစိုးရ အဆက္ဆက္ တည္းခိုခဲ့ေသာ ရတနာပံု ဧည့္ရိပ္သာကို ေဟာင္းေနၿပီဟုဆိုကာ အာဏာရွင္ လက္ထက္တြင္မွ အသစ္ ေဆာက္လိုက္ေသာ ရန္ႀကီးေအာင္ ဧည့္ရိပ္သာႀကီးထဲတြင္ သမီးေတာ္မ်ား အပါအ၀င္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး မိသားစုက တည္းခိုေန သည္။ ညဖက္ ထမင္းစားအၿပီး တြင္ သမီးေတာ္ တစ္ဦးက သူ႔ အခန္းထဲမွ အျပင္ကို လွမ္းေအာ္သည္။ “အျပင္မွာ ဘယ္သူရွိသလဲ၊ ၀င္ခဲ့စမ္း”ဟု အျပင္တြင္ ေစာင့္ေနေသာ တပ္မွဴးကေတာ္ ဆရာ၀န္မေလးက ျပာျပာသလဲျဖင့္ “ရွိပါတယ္သမီးေတာ္”ဟု အသံေပးရင္း အခန္းထဲ ၀င္လိုက္သည္။ တပ္မွဴးကေတာ္ထက္ အသက္မ်ားစြာငယ္ေသာ သမီးေတာ္က “ငါ အခုေရခ်ိဳးမလို႔၊ ငါ့ အိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး အထဲက အျပာေရာင္ ည၀တ္အက်ႌကို ထုတ္ထား”ဟု မိန္႔ၾကားသည္။ ဆရာ၀န္မေလးက “ဟုတ္ကဲ့ သမီးေတာ္”ဟု ေျပာရင္း ခရီးေဆာင္ ေသတၲာကို ယူလိုက္သည္။ သမီးေတာ္ကား ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္သြားေခ်ၿပီ။ ျပႆနာက ထိုေသတၲာကို ဆရာ၀န္မေလးက မဖြင့္တတ္ပါ။ မည္သည့္ေနရာမွ မည္ပုံဖြင့္ရမည္ကို မသိေလာက္ေအာင္ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာက အရည္အေသြး ျမင့္မားတန္ဘိုးၾကီး လြန္းလွသည္။ ဟုတ္ႏိုးႏိုးျဖင့္ ဖြင့္ေနေသာ္လည္း ေသတၱာက ပြင့္မလာဘဲ ေဇာေခၽြးမ်ားသာ ျပန္လာသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ တုန္ရီေနေခ်ျပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ပြင့္လာသည္။ ေသတၲာ ယခုထိ ဖြင့္မထားရေသးသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ သမီးေတာ္ကား ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေလၿပီ။

ဒီေသတၲာေလာက္မွ မဖြင့္တတ္ဘူးလားဟု က်ားဟိန္းသံေပးကာ သူ႔ေသတၲာကို သူ႔ဟာသူ ဖြင့္သည္။ အ၀တ္အစား ထုတ္၀တ္ၿပီးေသာ္ “နင္က သိပ္ညံ့တယ္။ ဒီေတာ့ နင့္ကို ဒဏ္ေပးရမယ္။ ဒီအခန္းထဲမွာ တစ္ညလံုး မတ္တပ္ရပ္ေန”ဟု ျပစ္ဒဏ္ကို တစ္မဟုတ္ခ်င္း ခ်မွတ္လိုက္သည္။ ဆရာ၀န္မေလးမွာ ညစာလည္း မစားရေသး။ အိမ္တြင္လည္း လူမမယ္ သမီးေလးက က်န္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အာဏာရွင္၏ သမီးေတာ္ ခ်မွတ္သည့္ ျပစ္ဒဏ္ကို အယူခံခြင့္မရွိပါ။ သမီးေတာ္က ထပ္မံၿပီး “အခန္း ထဲကမီးေတြ အားလံုးပိတ္လိုက္၊ ေရခဲေသတၲာ တံခါးဖြင့္ထား၊ အဲဒီ မီးေရာင္နဲ႔ နင္တစ္ညလံုး ရပ္ေန မေနကို ငါတစ္ေရးႏိုးတိုင္း ၾကည့္မယ္”ဟု အမိန္႔ထပ္မံ ခ်မွတ္လိုက္သည္။ အဆိုပါ ဆရာ၀န္မေလးမွာ တစ္ညလံုး အခန္းထဲတြင္ မတ္တပ္ရပ္ ေနရေတာ့သည္။ သမီးေတာ္ကား ေလေအးေပးစက္ကို တစ္ဆံုးဖြင့္ၿပီး ကုတင္ေပၚတြင္ ဂြမ္းကပ္ႀကီးၿခံဳကာ တစ္ေခါေခါႏွင့္ ေဟာက္သံေပးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေခ်ၿပီ။ တပ္မွဴး ကေတာ္ေလးသာ အေႏြးထည္လည္းမပါ၊ ထမင္းကလည္း မစားရေသး။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ရင္ထဲတြင္မေတာ့ နာက်ည္းစိတ္မ်ား၊ သိမ္ငယ္စိတ္မ်ား၊ မခံခ်င္စိတ္မ်ား ေရာႁပြမ္းေနေသာ္လည္း မလႈပ္၀ံ့ပါ။ မနက္ ေလးနာရီ သမီးေတာ္ ႐ႈး႐ႈးေပါက္ရန္ ႏိုးလာခ်ိန္ေရာက္မွ “ျပန္ေတာ့” ဟူသည့္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ျဖင့္ အခန္းျပင္ ထြက္ရေတာ့သည္။ အျပင္တြင္ စိုးရိမ္တစ္ႀကီး ေစာင့္ေနေသာ ခင္ပြန္းကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားက က်လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရင့္ေတာ္၀င္ မိသားစု အိပ္ေနခ်ိန္တြင္ ႐ိွဳက္ႀကီးတစ္ငင္ ငိုလိုက္ပါက ထပ္မံၿပီး ႀကီးေလးသည့္ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရ ေပဦးမည္။

သို႔ျဖင့္အိမ္ေရာက္မွ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ ထိုးရင္း “ရွင့္လို စစ္ဗိုလ္ကို ယူခဲ့မိလို႔ ကၽြန္မ အေစာ္ကားခံရတာ၊ ကၽြန္မက ပညာမတတ္တဲ့ စာရိတၲ မေကာင္းတဲ့ ကေလကေခ် လမ္းေဘးက ေအာက္တန္းစား မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ ကိုယ့္ဂုဏ္နဲ႔ ေနတဲ့သူ၊ အခုလို ကၽြန္မ အေစာ္ကားခံရေတာ့ ရွင္က ဘာမ်ား၀င္ကယ္ ေပးႏိုင္လို႔လဲ၊ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာသာ တပ္မွဴးဆိုၿပီး ဟန္တစ္လံုး ပန္တစ္လံုး ေနႏိုင္ေပမယ့္ ရွင္က ကိုယ့္မိန္းမ ဒုကၡေရာက္တာက်ေတာ့ တစ္ခြန္းေတာင္ ၀င္ေျပာရဲလို႔လား”ဟု သည္းႀကီးအူလႈိက္ ငိုၿပီးရင္ဖြင့္ရင္း ရန္ေတြ႕ေတာ့သည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကား ဇနီးျဖစ္သူကိုလည္း သနား၊ သူမ ေျပာၾကား ေနသည္မ်ားမွာလည္း မွန္ေနသျဖင့္ တစ္ခြန္းမွ မတံု႔ျပန္ႏိုင္ဘဲ အံႀကိတ္႐ံုမွလြဲၿပီး ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ ပါမည္နည္း။ ယခုေတာ့ အဆိုပါ တပ္မွဴးမွာ စစ္တိုင္းမွဴး ျဖစ္ေနၿပီဟု သတင္းရသည္။ လက္ရွိတိုင္းမွဴး ကေတာ္ ဆရာ၀န္မ အေနျဖင့္ သူ႔ဘ၀၏ ခါးသီးေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားကိုေတာ့ ယခုဘ၀တြင္ ေမ့ႏိုင္လိမ့္ မည္မထင္။

အဆိုပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ေျပာျပေနေသာ ခ႐ိုနီ လက္ေဟာင္းႀကီးက “ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အဲဒီ တပ္မွဴးနဲ႔ ကေလးၿမိဳ႕မွာေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္က ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူက ျပန္ေျပာျပတာ။ ျပန္ေျပာျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ အဲဒီတပ္မွဴးရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ သူ႔ဇနီးအတြက္ မခံခ်င္စိတ္ေတြ သနားစိတ္ေတြေၾကာင့္ ၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္ဗ်”ဟု ေျပာၿပီး စကားကို အဆံုးသတ္သြားသည္။